De mens is deel van alle dingen. In de mens is een deel van de kracht die alle dingen in stand houdt.
De werkelijkheid van de mens wordt steeds bepaald door het geheel waarvan hij deel uitmaakt.
Maar wij hebben een eigen bewustzijn, wij scheppen onze eigen problemen, onze eigen grenzen en mogelijkheden. Daardoor wordt de harmonie met het geheel, die voor ons toch zo noodzakelijk is, al te vaak verstoord.
In ons leeft het licht. Wanneer wij in harmonie zijn met onszelf, wanneer wij stil kunnen ervaren zonder te bepalen, is het licht voor ons een levende werkelijkheid geworden: iets waaruit wij onze kracht putten, iets waarin wij ook a.h.w. onze waarheid gespiegeld zien.
Wie een pad wil kiezen op aarde zal zich goed moeten afvragen welke weg hij of zij werkelijk wenst te gaan. Er zijn duizend en één wegen te vinden die allen uiteindelijk naar bewustwording voeren.
Maar de weg van het innerlijke licht is daarvan wel één van de eenvoudigste, zij het dat zij tevens tot de moeilijkste behoort.
Het is een weg die snel doet beseffen, die je snel verandert. Het is ook een weg waarop je veel achterlaat. Wie die weg wil leren kennen zal aan het volgende misschien enig houvast vinden.
Begin, alsof je gaat mediteren: ontspan jezelf, probeer niet te veel te denken. Laat alle problemen maar eens achter je, die lossen zichzelf wel op.
De gehele wereld om je heen is deel van jezelf. Ook al zal die wereld dit niet bewust weten en weet ook jij het nog niet werkelijk, toch is dit de werkelijkheid.
Aanvaard die wereld met alles daarin, ook je tegenstanders en je vijanden als deel van jezelf. Ik ben, ik besta, ik leef. De uiterlijkheden zijn zinloos.
Diep in mij is er een kracht die dit alles in stand houdt. In mij is de zin en de reden van alle dingen, ook van de dingen die ik niet begrijp.
Ontspan je dan nog verder. Probeer alle denken terug te brengen tot er je nog slechts één ding rest: aanvaarding. In die aanvaarding lijkt het soms wel of je in een nevel bent, of alles wat schaduwachtig en schimmig is geworden, ook jijzelf.
Zelfs de dingen die je over jezelf meende te weten zijn opeens vager, onbestemder. Zeg dan tot jezelf: Ik ben deel van het Licht. Ik ben deel van alle dingen door het Licht. Ik ben deel van alle krachten in het Licht.
Herhaal dit tot het je toeschijnt dat ergens in de nevel en het duister een schemering schijnt aan te breken of desnoods alleen een vonkje licht dansend kenbaar wordt als speelde daar een vuurvlieg.
Je beleeft in ieder geval op de duur iets, wat voor jou Licht betekent. Volg dan dit Licht met geheel je bewustzijn. Staak je formuleringen en gebeden, denk alleen nog aan dit Licht.
Laat het diep op je inwerken, probeer je voor te stellen dat het naar je toekomt, tot het je omhult. Wanneer het je eindelijk bereikt, zul je ontdekken dat er geen gedachte meer overblijft. Er is alleen nog maar een stilte, een soort perfecte harmonie die bijna verblindend en verdovend werkt.
Als dit voorbijgaat – want dit gebeurt altijd – zeg tot jezelf: dit is het Licht en daarin ligt mijn kracht. Uit deze kracht en uit dit Licht zal ik weten wat noodzakelijk is, zal ik kunnen volbrengen wat werkelijk nodig is. Want ik ben deel van het Licht, deel van de kracht en dezen werken door mij.
Het is maar een simpele benadering. Zij is zo eenvoudig dat eenieder dit alles met enige oefening wel grotendeels kan uitvoeren en ondergaan. Daarnaast ligt dit alles zo dicht bij de werkelijkheid dat bijna eenieder althans een glimp van het Licht reeds in de eerste stadia voor zich zal kunnen ervaren.
Iets langer duurt het voor je inderdaad steeds weer in staat bent dit Licht ook op je toe te zien komen en te leren, daarin op te gaan, er geheel mee te versmelten.
Dit laatste betekent, dat je eigen besef tijdelijk uitgeblust wordt en velen hebben in het begin enige weerstand en aarzeling juist voor deze laatste fase van het proces van éénwording.
Daarom waarschuw ik u, dat het vaak moeite en zelfoverwinning kost voor je er werkelijk in slaagt geheel op te gaan in het licht. Maar het doorzettingsvermogen is ook zeker voor praktisch elke mens te bereiken.
Nogmaals, het is een eenvoudige maar toch ook zeer moeilijke weg. Dit laatste voornamelijk omdat het gaan van die weg consequenties met zich pleegt te brengen die je als mens geheel niet of tenminste niet voldoende en geheel kunt overzien.
Wanneer je werkelijk de weg van het Licht kiest, is het nl. niet genoeg slechts een enkele maal te bereiken en voortaan met een soort heimwee voortdurend terug te denken aan dit ogenblik van volledige stilte, van vervuld zijn, van perfecte harmonie.
Om dit te kunnen herhalen, moet je echter iets van hetgeen je in die eenwording bent geweest, hebt beleefd, uitgevoerd – wat je eerst later en in overdrachtelijke beelden je kunt herinneren, omzetten in dingen, stoffelijk waarmaken, uiten in gedachten die je in de wereld uitzendt, waarmaken in belevingen die je in die wereld opdoet.
Je kunt niet stil blijven staan bij het innerlijke proces alleen. Je zult langzaam maar zeker al wat er innerlijk dan in je leeft door je heen moeten laten schijnen.
Je moet leven alsof je een lamp zou zijn die licht geeft voor anderen die nog in het duister zijn. Dan pas vervul je je bestemming in de werkelijkheid.
De weg van het licht is ook een weg van onmetelijke kracht. Want de kracht in jezelf is niet slechts het product van wat je bent of mogelijk zelfs van hetgeen je wilt zijn.
Zoals jij ook niet de bijzondere gever of ontvanger bent van de krachten die in je berusten. Dat is alleen op menselijk niveau een klein beetje waar.
Je bent deel van de kracht. Laat die kracht van jou uit gewoon werken, bepaal haar niet in haar werking. Het is een dwaas die God opdrachten wil geven, het is een nog grotere dwaas die tegen het Licht wil zeggen waar het wel en waar het niet mag schijnen.
Laat het Licht vanuit je wezen uittreden. Deel het met de gehele wereld. Vraag die wereld ook niet, wat zij je misschien daarvoor in ruil zal geven.
Geef, zelfs wanneer je vreest dat je daaraan zelf ten onder zou kunnen gaan. Dan zul je een volgende ontdekking doen: Hoe meer je geeft, hoe sterker je wordt.
De krachten die je aan anderen geeft, het Licht dat je anderen probeert te geven worden sterker en vollediger in jezelf.
De genezing die je een ander zou willen brengen, speelt zich ook af in je eigen persoonlijkheid. Want je bent deel van het geheel en je kunt niets in en vanuit dit geheel doen of brengen dat niet gelijktijdig ook jou beroert.
Heb je dit geleerd dan komt de grote vraag: wat kan ik doen? Een mens zoekt zich zijn doel. Maar wie harmonisch is met de ene kracht, de ene werkelijkheid zoekt zich geen doel. Hij reageert alleen wanneer een doel zich manifesteert.
Het doel dat zich a.h.w. aanmeldt, omdat dit deel van zijn doel, zijn taak is. Misschien is het moeilijkste deel van althans deze etappe, dat je dient terug te treden en niet meer moogt uitroepen: hier ben ik, ik zal u genezen.
Want je moet nu leren te wachten tot je de hulpeloosheid voor je ziet, je om hulp wordt gevraagd, om eerst dan te zeggen: Sta op en wandel.
Je spreekt ook niet meer over de zonden van de mensen. Want een mens kan alleen maar zondigen tegenover zichzelf. En tegen jezelf kun je alleen maar zondigen wanneer je niet begrijpen kunt hoe je deel bent van het geheel.
De weg van het licht is een weg van bevrijding. Zij bevrijdt je niet van de noodzaak om te leven. En wanneer je mens bent zal zij je ook niet vrijwaren voor de noodzaak te lijden en te sterven.
Maar zij bevrijdt je van de noodzaak jezelf te laten gelden en steeds weer jezelf op de voorgrond te plaatsen. Zij geeft je de mogelijkheid je één te gevoelen en één te zijn met alles, zonder weerstand, zonder problemen, zonder zorgen of zelfverwijt.
Dan volgt de laatste fase: de fase waarbij je de wereld ziet en in jezelf beschouwt, niet alleen als dat wat nu voor jou bestaat en rond jou gebeurt, maar beleeft als een samenhang, waarin oorzaak en gevolg beiden en gelijktijdig voor je kenbaar zijn.
Gisteren, vandaag en morgen zijn een enkele kenbare lijn, die niet meer duidelijk te verdelen is in oorzaak en gevolg. Er is een samenhang die beleefd wordt, een samenhang waardoor je meer lichtend wordt naarmate je haar beter leert begrijpen.
Dan komt het ogenblik waarop je bewust, eerlijk en zonder enig voorbehoud kunt zeggen: ik heb geen wil meer buiten de wil van het Licht dat ook woont in mij.
Niet omdat ik mijzelf wil offeren aan het Licht, maar omdat ik slechts mijzelf werkelijk kan zijn wanneer ik mijn beperkt willen vergeet in het alomvattende willen dat de eeuwigheid bepaalt.
Dit schijnbaar jezelf verliezen is een herboren worden: herboren in het weten leven en taakbesef, terwijl je wereld hetzelfde is gebleven en toch voor jou anders schijnt te zijn.
Het is een herboren worden waarbij alles wat je geweest bent je erfdeel schijnt te zijn en toch zijn betekenis grotendeels verloren schijnt te hebben.
Voor het eerst ken je jezelf werkelijk en niet alleen maar als een verschijnsel in de een of andere wereld of sfeer, maar als deel van het geheel, als functie van dat levende dat al het andere omringt, doordringt, in stand houdt en feitelijk ook steeds schept en herschept krachtens zijn wetten en eigenschappen.
Dit is de voleinding. Vanaf het ogenblik dat dit je waarheid is geworden, ben je deel van vele werelden en gelijktijdig niet meer de slaaf, de betrokkene, de gevangene van werelden of die nu geestelijk zijn of anderszins.
In de plaats van de mens die je dacht te zijn, treedt het deel van de totaliteit dat je bent. In de plaats van een tijd die je belangrijk leek, is een tijdloosheid gekomen die elke moment samenvoegt met alle momenten en daardoor slechts één waarde geeft: de waarde van een harmonie die tijdloos is, die alle tijd omvat en die je voortdurend in jezelf doorleeft.
Het gaan van de weg van Licht – ik heb het u reeds gezegd -is enerzijds zeer eenvoudig, anderzijds moeilijk: Het is ons zo moeilijk ons zelfbeeld op te geven.
O, het is niet moeilijk u hier allen tezamen te brengen en na enige suggestieve voorbereidingen tot u te roepen: “laat ons ons Licht nu samenvatten en het voor een ogenblik vanuit een stilte laten groeien tot een kracht. Laten we daarmee alles wat rond ons is versterken en voeden omdat wij deel zijn van de eeuwigheid.
U zult dit dan ook beleven. Maar dat is niet de ware weg, de werkelijke kracht zelf gebruiken. Want de werkelijke weg voorziet niet in een tijdelijke door een soort verdoving opgeroepen beleving en gebruiken van je vermogen.
De weg voert naar een deel-zijn. En hierdoor ook naar het voortdurend beleven en beseffen, het voortdurende vermogen tot geven, tot waarmaken en tot opgaan in het geheel.
Misschien is dit voor sommigen onder u wat vaag gebleven. Het moge waar zijn, want niet eenieder kan hetgeen ik u mededeelde ervaren en gelijktijdig beleven als deel van iets wat in hem/haar zelf woont.
Heus, ik kan mij voorstellen dat het sommigen onder u vaag en onwerkelijk voorkomt. Maar achter die vaagheid schuilt dan toch wel een werkelijkheid die meer omvat dan woorden kunnen zeggen.
Misschien klinkt veel u bekend in de oren. Maar waarom zou veel van dit alles u niet bekend zijn, wanneer er door alle tijden heen wezens zijn geweest, die soms voor een ogenblik, maar vaker voor een deel of zelfs het geheel van hun leven deze waarheid hebben verkondigd en deze toestand van één zijn werkelijk hebben weten te bereiken?
Vraag u niet af, wat u van dit alles reeds hoorde. Het gaat er niet om of u reeds kende of niet, het gaat er om u zover te brengen dat u in staat bent eraan te beginnen en het leert beleven.
Of dit voor ieder van ons mogelijk is? Het antwoord op die vraag geven wij zelf. Want wij zijn het die de grenzen stellen die ons steeds weer scheiden van werkelijkheid en eeuwigheid.
Wijzelf zijn het die de sporen trekken in de tijd waaraan wij – schijnbaar tegen wil en dank – gebonden schijnen te zijn, zodat wij steeds weer wegen moeten gaan die wij niet denken te willen gaan, dingen doen die wij in feite niet wilden doen. Dit terwijl wij gelijktijdig voortdurend weer tot onszelf roepen: ik heb gezondigd, ik had anders moeten handelen, had anders moeten zijn.
Nogmaals, al die dingen hebben wij, zij het niet bewust, zelf veroorzaakt. Er bestaat dan ook geen wet die stelt dat je gedwongen dit en dat zult moeten doormaken, zult beleven. Er is slechts een regel die zegt: Je zult alles beleven wat er in je eigen bewustzijn bestaat.
Dit tenzij je boven de grenzen van een persoonlijk bewustzijn uitklimmende, het wezen en de zin der dingen beseft en zo de werkelijkheid van alle leven zowel als je eigen wezen leert kennen.
Ik geef u dit alles niet als een soort recept. Het is geen prescriptie die u nu bij één of andere geestelijke apotheker kunt gaan afhalen, al dan niet tegen betaling van kosten.
Dit is gewoon maar iets, waar je over moet denken, iets wat je een keer moet proberen. Maar wanneer er een ogenblik komt in uw leven dat u denkt dat het niet meer gaat, dat u met het hoofd tegen de muur schijnt te lopen, wanneer inspiratie wegblijft, wanneer het u toeschijnt dat geheel uw wereld tegen u moet zijn, probeer dan eens althans de eerste schreden op deze weg te zetten.
Want daar waar wij harmonie gaan vinden, daar waar het licht zelfs maar als een schemering, een enkele glimp, voor ons bestaat, daar hebben wij een uitweg gevonden, daar blijken de problemen toch oplosbaar te zijn, ons lot toch te kunnen dragen. Daar blijkt opeens toch inspiratie aanwezig te zijn en kunnen wij zelfs afwijken van een baan, die ons bestemd leek en waaraan wij naar eigen innigste overtuiging gebonden waren.
Daarom heb ik u dit alles gegeven. Het is uw zaak, de weg die u beschreven werd al dan niet verder te beschouwen, al dan niet een poging te wagen, haar te betreden.
Maar zo er ooit voor u een ogenblik komt dat u niet meer weet waarheen of hoe, herinner u wat ik u vandaag gezegd heb. Want de eenheid met het al is de oplossing voor elk conflict, het antwoord bij elk probleem.
Zeker ook voert deze weg tot de beëindiging van alle lijden en het einde van elke hopeloze jacht op de vreugde. Zij is besef van eenheid. Zij is het bestaan binnen een kracht die onomschrijfbaar is.
Zij betekent zelfs in je eigen wereld en alle sferen een reeks mogelijkheden, een overzicht, een samenvoegingsmogelijkheid die ook als kracht zich uit, maar in haar potentie en wezen onvoorstelbaar is.
Zelfs wanneer wij alleen maar op weg zijn naar die eenheid zo betekent de weg voor ons momenten van een geluk dat zo intens is dat je niet meer weet hoe dit zelfs maar bij benadering te omschrijven en aan anderen duidelijk te maken.