20 februari 2004
Aan het begin van de bijeenkomst wensen wij u erop attent te maken dat wij, sprekers van deze groep, niet alwetend noch onfeilbaar zijn en dat u over hetgeen wij brengen, zelf dient na te denken en uw eigen mening te vormen.
Mag ik vragen welk onderwerp u voor vanavond voorzien hebt?
Ja broeder, het onderwerp voor vanavond is: De zin van ziek zijn.
Dat is gezond worden.
De zin van ziek zijn, kijk, wanneer je als mens op aarde geboren wordt, dan is het de bedoeling dat je gedurende dat leven velerlei zaken ervaart, leert, doormaakt. En dat is niet enkel en alleen op lichamelijk terrein, dit is ook op geestelijk terrein zo. Maar om, in vele gevallen, tot een juiste verhouding te komen, tot een juiste ervaringsmogelijkheid, kan ziek zijn daarin een hulp zijn; omdat diegene die getroffen wordt door een ziekte eigenlijk met zichzelf in een disharmonie komt. Door te leren deze disharmonie terug op te heffen, zal hij ook gemakkelijker komen tot een nieuwe vorm en een betere vorm van gezondheid.
Dit is eigenlijk de simpelste wijze om uit te leggen wat de zin van ziek zijn is. Maar wanneer we naar de doorsneemens kijken, dan zien we dikwijls dat deze in de normale gang van het leven soms zaken niet opmerkt, in sommige gevallen ook vergeet waarom hij op aarde rondloopt, waarom hij leeft, in sommige andere gevallen zelfs ontkent dat het zin heeft dat hij leeft, enz.
Voor zulke personen is het soms zeer interessant, indien de geest dit kan klaar krijgen, om een onevenwicht in dit leven te veroorzaken. Door dit onevenwicht in het leven te brengen, krijg je dikwijls dat de persoon gaat nadenken. En op het ogenblik dat hij zich gaat bezinnen waarom hij ziek is geworden, kan dit leiden tot nieuwe inzichten, kan dit leiden tot een betere spirituele ontwikkeling voor de mens met alle mogelijkheden voor de geest die daaraan vasthangen, zodat je dikwijls ziet dat een periode van ziekte, van tegenslag, zeer louterend kan zijn voor de mens.
Anderzijds moet wel gesteld worden dat sommige geesten, voor zij geboren worden, speciaal een lichaam gaan uitzoeken waarvan men op voorhand weet dat er een bepaald mankement aanwezig is, of dat men bijna zeker is dat men een bepaalde ziekteperiode met dat lichaam zal kunnen doormaken. Ook hier weer is de geestelijke waarde van het ziek zijn voor de entiteit zeer belangrijk. Hij kan hierdoor zaken ervaren, zaken leren, die aan onze zijde niet ervaarbaar zijn, omdat wij nu eenmaal niet over een stoflichaam beschikken. U kunt wel denken: ja, dat is heel gemakkelijk, een entiteit heeft geen last van een lichaam. Dat klopt, maar doordat wij niet over een lichaam beschikken, ontberen wij ook alle mogelijkheden die een lichaam inhoudt. En het gaat er niet alleen om dat je als mens eens lekker kunt eten en drinken of dat je bepaalde zaken kunt doen die aangenaam zijn, maar we ontberen ook de mogelijkheid van bv. het lijden, enz. En gezien wij, om een volledig evenwichtige ontwikkeling in de geest mee te maken, wij ook behoefte hebben aan die zaken, is het daarom soms voor de entiteit die een lichaam kiest, interessant om met deze zaken rekening te houden en zo de noodzakelijke lering op te doen.
Voor de mens klinkt dit misschien een beetje moeilijk, een beetje hard, want jullie denken: ja, de korte tijd dat wij hier rondlopen en dan nog ziek moeten zijn … Ergens kan ik dat naar de mens toe begrijpen.
Maar, je moet met het volgende rekening houden: dat voor ons een menselijk lichaam maar een gebruiksvoorwerp is, zoals u, op het ogenblik, uw wagen beziet. U gebruikt uw wagen ook maar tot op het ogenblik dat hij voor u onbruikbaar wordt. En zo kun je eigenlijk een menselijk lichaam, het voertuig, als dusdanig bekijken.
Er komen natuurlijk wel een paar zaken meer aan te pas, maar uiteindelijk is het bestaan eeuwig. En de geest die het voertuig bemant, zal zelfs wanneer een lichaam gedurende jaren ziek is geweest, na overgang, daar een ervaring rijker door zijn en geen problemen hebben met het feit dat het in de stof lang heeft geduurd. Want voor de geest zelf, of het nu om 10 jaar ziekbed gaat of 1 dag, maakt dat eigenlijk weinig verschil. Tijd is voor ons relatief. Voor de mens kan dit natuurlijk heel veel inhouden. En wat wel interessant kan zijn voor de geest, is dat wanneer een ziekteperiode bv. 10 jaar duurt, dat hij daardoor met anderen zeer veel nauwe contacten kan krijgen, daar zeer veel uit kan leren.
Het kan best zijn dat iemand die, wanneer hij gezond is, met iedereen in de clinch ligt, maar op het ogenblik dat hij langdurig ziek wordt, langzaam maar zeker leert andere mensen te nemen zoals ze zijn; en zelfs nog wanneer de ziekte verder verloopt, misschien nog troost te geven aan anderen die ook ziek zijn.
Dit zou hij nooit geleerd hebben wanneer hij de lange periode van ziek zijn niet had doorgemaakt. Dus je ziet, ziekte op deze wereld is niet zo onrealistisch of onzinnig zoals sommige mensen denken. Alles wat je meemaakt heeft wel degelijk zijn zin. Natuurlijk, wanneer je als persoon met uzelf in evenwicht bent – en sta mij toe te zeggen, aanwezigen uitgezonderd, komt dat zelden voor – wanneer je volledig in evenwicht bent, dan zal de mogelijkheid tot ziekte of tot ongeval bijna niet aanwezig zijn. Waarom niet? Wanneer er harmonie is, dan zal alles, ook uw ziektekiemen, ook uw virussen, noem maar op, met u in harmonie zijn en zal er geen storing binnen uw eigen lichaam ontstaan. Maar dat is de grote uitzondering.
In veel gevallen leeft de mens niet in harmonie. En dit kan allerlei redenen hebben. Het kan zijn dat je vindt dat het leven u niet rechtvaardig heeft behandeld. Het kan zijn dat u gewoon vindt dat u andere rechten hebt dan dat u tot hiertoe had; dat men u niet erkent zoals je werkelijk volgens uw eigen idee bent. Al deze zaken kunnen ertoe leiden dat u op het juiste moment op de verkeerde plaats bent, waardoor u een ziekte kunt opdoen of waardoor u bepaalde stoffen tot u neemt die dan weer oorzaak zijn dat bepaalde organen verkeerd gaan reageren.
Duizend en een mogelijkheden zijn er die oorzaak kunnen zijn dat, wanneer je zelf met uw omgeving of met de kosmos, of hoe u het wilt uitdrukken, in onevenwicht bent, zijn er zoveel mogelijkheden die op u kunnen inwerken om u ziek te maken. Maar steeds moet je de ziekte beschouwen als een leerschool. Zelfs een gewone verkoudheid kun je beschouwen als een leerschool. Want ook daaruit kom je weer tot de vaststelling dat, wanneer de verkoudheid genezen is, het toch veel aangenamer is normaal te kunnen ademen, dan wanneer alle luchtwegen verstopt zitten.
Dan kun je zeggen: ja maar, het is toch zeer onrechtvaardig als je ziet hoe enorm sommige mensen lijden en anderen maken helemaal niets mee. Ook hier weer hangt alles volledig af van de ingesteldheid van de persoon. Het klinkt misschien hard, maar de ziekte die je doormaakt, is datgene waarmee je in harmonie bent. Wanneer je bv. vergeet waarom je leeft; wanneer je bv. enkel en alleen maar leeft voor materie en niets anders; wanneer je vergeet dat er nog mensen rondom u leven; wanneer je enkel en alleen aan jezelf denkt en aan uw materieel welzijn, dan kan het gerust op een bepaald ogenblik zijn dat je juist daardoor een zenuwziekte ontwikkelt, dat je volledig afhankelijk gaat worden van anderen; dat al het materiële dat je vergaard hebt, op een minimum van tijd erdoor gejaagd moet worden om zogezegd de juiste verzorging te kunnen krijgen. Wanneer je zoiets meemaakt, gaat dit voor zeer velen zeer louterend zijn en gaat dat de ogen openen. En dan is die ziekte zeer waardevol geweest. Niet dat dat elke keer lukt, dat weten wij ook. Want bij sommige mensen worden zij nog meer gesloten, gaan zij zich nog meer afsluiten en gaan ze zich nog meer beklagen dat zij dat nu juist moesten meemaken! En dan zien we dikwijls dat mensen zeer lange tijd ziek zijn en zelfs tot op hun sterfbed deze houding volhouden. En het spijtige van de zaak is dan meestal wel dat, wanneer deze mensen aan onze zijde komen, het eerste wat zij doen is: zichzelf gaan beklagen, waardoor ze zich gaan afsluiten en in vele gevallen wegvluchten van de realiteit. Want wanneer je na zo’n periode bij ons komt, wordt je wanneer je naar het Licht kijkt, volledig met uzelf geconfronteerd, om het simpel te zeggen. En dat weigert men dan te aanvaarden. Men weigert te aanvaarden dat men zelf de oorzaak is dat men een gans mensenleven in ellende heeft gezeten.
En dan zien we dikwijls dat deze mensen, na hun overlijden, hun ellende gewoon verder zetten. Zij sluiten zich van alles af en in sommige gevallen gaan zij terug trachten zo snel mogelijk te incarneren, omdat ze denken weer te kunnen ontsnappen aan hetgeen zij niet willen erkennen. Met als gevolg dat je dan dikwijls ziet dat deze mensen dan weer in een andere cirkel terecht komen waar zij, wanneer zij in het leven dat ze dan hebben, niet leren wat de harmonieën zijn, en zij weer een leven van miserie en ziekte tegemoet gaan; tot het ogenblik dat zij willen aanvaarden dat de kosmos eigenlijk anders in mekaar zit dan wat zij ervan verwachten.
Zo, dat zijn een paar verschillende facetten waarvan we kunnen zeggen: dit zijn reden waarin ziekte interessant kan zijn. Je moet niet denken dat ziek zijn voor de mens onzin is, geen waarde heeft. Ziekte is voor de mens, onder alle condities, een leerschool. Zo goed als sterven van de mens een overgang is, een geboren worden in de geest, waardoor het leven gewoon verder gaat.
Want uw leven, beste vrienden, is niet eindig. U blijft gewoon bestaan. U verandert van voertuig, dat wel, maar u blijft gewoon bestaan.
En daarom, als u vandaag eens ziek bent en u bent morgen genezen: wees gelukkig daarmee. Wees blij dat u terug gezond bent en tracht op dat ogenblik zo harmonisch mogelijk naar uw omgeving te zijn.
Tracht gewoon te beseffen hoeveel u gegeven is, hoe goed je het hebt t.o.v. vele anderen, ondanks dat je ziek bent geweest. Besef steeds dat er steeds ergere ziekten zijn dan u ooit zult meemaken.
En als u dat besef kunt handhaven dan zal, wanneer er een ziektefenomeen optreedt, dit voor u veel minder erg zijn. Dan zal ook de genezing veel sneller kunnen plaatsvinden. Want op het ogenblik dat u uw ziekte kunt aanvaarden, dat u niet tegen uw ziekte in gaat strijden, zul je opmerken dat de ziekte veel sneller zal genezen.
Het grote probleem in jullie westerse maatschappij is dat jullie er een idee op nahouden dat, wanneer iemand ziek is, je de ziekte moet bestrijden en liefst met zeer agressieve middelen, waardoor je natuurlijk wel een symptoom gaat doen verdwijnen, maar in vele gevallen ga je oorzaak zijn dat andere zaken, andere ziekten, andere gevolgen ontstaan.
Hebt u zich al eens afgevraagd hoe het komt dat in uw maatschappij, ziekten zoals kanker zo veelvuldig voorkomen? En waarom kanker bv. in ontwikkelingslanden bijna niet voorkomt?
Het is eigenlijk heel simpel. De wereld waarin u hier leeft en de mentaliteit die u er t.o.v. van ziekte op nahoudt, en dan nog de ganse scheikundige omgeving rondom u, zijn een ideale basis om het lichaam in alarm, in verweer te doen gaan. Want, wat gebeurt er?
In tegenstelling tot wat u misschien denkt, is kanker geen ziekte die het lichaam wil vernietigen. Nee, kanker is een ziekte waarbij de cel zegt: ik wil overleven; ik wil overleven tegenover alles wat men mij hier aandoet. En wat doet de cel? De cel gaat zich delen, blijft delen, omdat celdeling leven betekent voor de cel. Deze impuls kan ontstaan door medicatie, scheikundige stoffen die aan het lichaam toegevoegd worden. Dit kan ontstaan door een bepaald gedachtepatroon. Dit kan ontstaan door externe omstandigheden, bv. stralingsinvloeden. Maar het zijn allemaal zaken die het lichaam aanzetten tot verdediging.
En wat doet de westerse mens? Dan gaat hij daar maar eens tegen strijden, i.p.v. de vraag te stellen: wat gebeurt er nu werkelijk? Waarom gaat dit lichaam zich extra inzetten om te leven? Men gaat proberen de reactie van dit lichaam te onderdrukken, met als gevolg – en dat zult u allemaal wel weten – dat de mens daardoor nog slechter wordt, nog zieker wordt en uiteindelijk naar onze kant terugkeert.
Raar is dan wel, wanneer wij kijken naar ontwikkelingsgebieden waar mensen amper kunnen overleven, omdat ze geen eten of drinken hebben, dat daar deze ziekten praktisch niet voorkomen. Waarom?
Omdat de mens juist daar druk bezig is met het zoeken naar mogelijkheden om in leven te blijven. Hierdoor is hij in harmonie met zichzelf en zal het lichaam ook alles in het werk stellen om dit te ondersteunen. Misschien heb je er nog nooit zo over nagedacht, maar dit is toch de realiteit van vele ziekten bij u. Net zoals wij in het westen vele moderne ziekteverschijnselen zien, zoals één van de nieuwe types van ziekten is dat je steeds vermoeid blijft. Ook dit is weer gewoon een uitloper van de mens die vecht tegen alles, die ontevreden is, waardoor je via uw interne secreties onevenwichten veroorzaakt. Door de toestand weer niet te aanvaarden, versterk je deze afwijkingen. En zo kun je verdergaan over vele ziekten.
Vele ziekten in uw westerse maatschappij, lieve mensen, laat mij toe te zeggen, ontstaan voor het merendeel vanuit uw eigen gedachtewereld, vanuit uw eigen overtuiging. Alle soorten zenuwafwijkingen en zenuwziekten ontstaan vanuit uw eigen denkpatronen.
Oh, men weet in de wetenschap reeds zeer veel. Men gaat zeggen: ja maar, wanneer uw zenuwcellen afsterven, dan zien wij dat die of die stof door het lichaam wordt geproduceerd en dat dit of dat gebeurt. Dit is allemaal wel waar. Alleen begrijpen de onderzoekers niet hoe het komt dat dit gebeurt. Zij kunnen iets vaststellen, zonder eigenlijk de bron van deze reactie weer te geven.
Wanneer men zegt: Op het ogenblik sterven er zeer veel mensen, laat ons zeggen aan longkanker, want men rookt. En nog veel meer mensen sterven omdat men mee rookt, een moderne uitdrukking tegenwoordig, dan is het heel raar dat, wanneer we natrekken in gebieden waar er geen aandacht aan gegeven wordt, dat deze longziekten, deze afwijkingen, niet voorkomen of bijna nooit voorkomen waar mensen veel meer roken dan hier in het Westen.
En zo zie je met vele zaken, wanneer ergens expliciet aandacht op gelegd wordt, dat je daardoor de ziekte kunt creëren. Wanneer men morgen begint te vertellen dat het eten van, laat ons zeggen, een lekker gebakje, kankerverwekkend is en dat je, wanneer je bv. elke dag één gebakje eet, je maagkanker krijgt, dan geef ik u op een briefje dat je tussen dit en 5 jaar zeer veel maagkankerpatiënten zult hebben omdat ze een gebakje gegeten hebben. Als men dan op de etalage van de bakker laat zetten: wees voorzichtig, gebakjes zijn dodelijk, dan geef ik u de garantie dat binnen de 10 jaar bijna 2/3 van de bevolking dat een gebakje gegeten heeft, sterft aan maagkanker, want zo zit uw westerse mens in mekaar.
Dit klinkt cru en u lacht met dit voorbeeld, maar kijk uw eigen wereld na. Kijk na wat men doet, wat men allemaal verspreidt. Als je bv. als man 40 jaar bent, dan heb je kans op prostaatkanker, je hebt kans op dit en op dat. Als de vrouw 40 jaar is, heeft ze kans op borstkanker, je hebt kans op dit of dat. Lieve mensen, dit is pure nonsens. Je hebt niet meer of minder kans omdat je die leeftijd hebt. Je hebt meer of minder kans naargelang je erin gelooft, naargelang je jaar na jaar onderzoeken laat doen waardoor telkens de angst blijft: welke ziekte of welke kans op ziek zijn heb ik nu. Alleen vergeet men dikwijls dat juist door uw maatschappij zo te structureren, dat daar zeer grote economische belangen aan vasthangen. En dan kunnen we ons soms wel eens afvragen in de geest: ziek zijn, is het nu zinvol voor ons of is het nu het meest rendabel voor bepaalde bedrijven? Dat antwoord laat ik aan jullie over.
Maar op het ogenblik – en dit is toch belangrijk, beste vrienden – dat u zich geen zorgen maakt om uw gezondheid, op het ogenblik dat u, wanneer u een verkoudheid hebt, of een griepje, of u hebt een keer een gewricht verrekt en u schenkt er niet teveel aandacht aan, u verzorgt het wel, maar wanneer u ervan overtuigd bent dat het wel weer in orde komt, en wanneer je niet teveel agressieve scheikunde tot u neemt, dan kan ik zeggen dat je in een mensenleven, als je maar een beetje harmonisch wilt zijn met het leven zelf, je eigenlijk niet teveel problemen met ziek zijn zult hebben. Want voor de meeste mensen is ziek zijn werkelijk de leerschool wanneer ze in onevenwicht zijn. Het is maar een minderheid van entiteiten dat werkelijk gaat zoeken naar een lichaam waar afwijkingen aanwezig zijn, om typisch dat door te maken.
Natuurlijk, er is veel veranderd de laatste decennia. Als ik kijk naar de tijd toen ik nog op aarde rondliep, dan kon de geest het interessant maken dat hij via een lijf-aan-lijfgevecht gekwetst werd, gehandicapt werd, en zo moest leren omgaan met een voertuig dat minder inschikkelijk was dan ervoor. Maar deze periode is voor de mensheid voorbij. De periode dat men moest vechten om te overleven, kent de westerse mens niet meer.
Zelfs de armste sloeber in deze contreien is 1000 keer rijker dan de rijke die ik in mijn bestaan gekend heb. Er is hier geen mens die eigenlijk niet kan overleven. Je hebt alle mogelijke voorzieningen, je hebt alle mogelijke mogelijkheden. Natuurlijk, ik begrijp wel dat u direct gaat zeggen: ik moet een huis hebben en ik moet centrale verwarming hebben en ik moet dit hebben en dat hebben.
Lieve mensen, vraag u eens af, wanneer wij vroeger woonden in een hut, was die gebouwd van wat takken – want meer hadden we niet – die we dan meestal stiekem moesten roven uit het bos van de edelman. Wij maakten een hut – ik zal maar niet beginnen vertellen wat de samenstelling van de stof was waarmee we de hut waterdicht maakten, want ik denk dat je dat niet aangenaam zou vinden – maar goed, wij hadden binnenin gewoon een vuur en zo konden we ons warmen. Zo kon er eten gemaakt worden, als het moest, maar wij hadden er geen last van dat de elektriciteit uitviel. Wij hadden er geen last van dat dit of dat toestel niet functioneerde. Nee, we hadden ook geen last van alle moderne belastingen waarvan ik gehoord heb dat jullie die tegenwoordig moeten betalen. Bij ons ging het er anders aan toe.
Bij ons kwam de een of andere edele ridder met zijn zwaard en dan was het: je geeft het af of we kappen je kop eraf, wij hadden de keuze. Maar goed, het was een andere tijd. Maar je kon steeds overleven, als je maar een beetje slim was. In de winter gebruikte je wat meer dierenvachten, enz. enz. in de zomer had je niet veel nodig.
In de zomer kon je redelijk goed leven aangezien je vruchten had, gewassen had, enz. In de winter trachtte je te overleven zoals de dieren het eigenlijk deden. En zie, de wereldbevolking is er niet van uitgestorven. Integendeel, nu we enkele honderden jaren verder zijn, is de bevolkingstoename op aarde enorm geweest. Dus moeten we er toch van uitgaan dat de periode dat wij zo nog leefden op het veld toch niet zo slecht was. Maar wat was er heel opmerkelijk? Dat bij ons heel weinig zware ziekten voorkwamen. Nu kun je zeggen: ja, de meesten waren op dertigjarige leeftijd de kop afgehakt. In sommige gevallen heb je wel gelijk. Er was veel oorlog, er was veel strijd. Maar bon, dan ben je ook niet ziek meer. Dan ben je aan onze kant en dan kan je weer verder. Maar zelfs diegenen die bleven leven, ondanks het feit dat men moest vechten voor het dagelijks voedsel en tegen de kou, was men sterk. Men was er voor elkaar.
In die kleine dorpen, waar enkele families samenwoonden, deed men alles voor elkaar. Wanneer de ene iets tekort had, dan zou de andere wel geholpen hebben, enz. Maar werkelijk zware ziekten bestonden niet. En wanneer ik dit nu zo eens bekijk, als ik op uw aarde rondkijk en ik zie die enorme gebouwen die vol met zieke mensen liggen, ik zie al die brave mensen in witte stofjassen rondhollen om al deze zieken te verzorgen, dan vraag ik mij toch af hoe sterk het menselijk voertuig achteruit is gegaan. En dat wil niet zeggen dat men bij ons ook eens niet een verkoudheid kon gehad hebben. Alhoewel, in onze periode bestond verkoudheid niet zoals u het kent, maar er waren wel zieken. Maar het grote voordeel dat wij ook hadden, was dat reeds van kleins af aan de mens geselecteerd werd. D.w.z. dat wanneer een kind geboren werd dat niet levensvatbaar genoeg was, dan kwam dat zeer snel terug aan onze zijde. Het waren altijd maar diegenen die het sterkst waren die overleefden. En ook hier weer gaat u zeggen: och arme, het is toch spijtig dat dat kindje moest sterven. Alleen is de vraag of dat wel zo spijtig is. Wanneer u het als mens gewoon emotioneel bekijkt, kan ik u volgen. Maar wanneer een kind reeds van in de beginfase niets anders zou hebben dan lijden, dan is de vraag: maar wat is er dan het beste, de korte lijdensweg of de lange lijdensweg?
En in veel gevallen was voor het menselijk ras de korte lijdensweg zeker de beste, omdat diegenen die overleefden werkelijk mensen waren die weerstand hadden. Maar goed, als ik het zo zie: de tijden zijn veranderd. En ze zullen waarschijnlijk nog veel veranderen. Want op het ogenblik kunnen we wel zeggen dat de mens in een fase zit waarin de meeste weerstand, die hij in een normaal menselijk lichaam zou moeten bezitten, is kwijtgespeeld, toch de althans de geciviliseerde mens. En we mogen ervan uitgaan dat door hetgeen wat komende is in de komende generaties en in de komende tijd, dit soort voertuig langzaam maar zeker terug van deze planeet zal verdwijnen; omdat het voor de geest eigenlijk niet zo interessant meer is te incarneren in een voertuig waar eigenlijk te weinig mogelijkheden zijn.
Stel u voor dat u naar de garage gaat en u koopt een nieuwe auto. En men zegt tegen u dat u die auto mag instappen maar dat u hem zelf niet meer kunt sturen. Een centrale computer in de hoofdstad bepaalt hoe je moet rijden, waar je moet rijden, wanneer je moet rijden, enz. Ik denk dat u daar niet gelukkig mee zou zijn. Maar zo wordt het stilaan met het lichaam. Een mens wordt geboren, al van bij de geboorte moet er van alles gebeuren. Hij moet ingeënt worden tegen dit, hij moet ingeënt worden tegen dat. Dan moet hij medicatie nemen voor dit, hij moet zorgen voor dat, enz. Uiteindelijk krijg je een mens die geen eigen natuurlijke weerstand meer heeft, maar alleen een artificiële. Met als gevolg, als er iets fout loopt, dat hij ook niet meer op een natuurlijke wijze kan reageren. Voor sommige entiteiten kan dit misschien nog op een bepaald ogenblik een interessante leerschool zijn. Maar als je dat eenmaal hebt meegemaakt, dan heb je er uw buik – om het menselijk te zeggen – wel van vol en dan bedank je voor een tweede voertuig zoals dat. Dan ga je zoeken naar andere mogelijkheden waar je nog wel een impact hebt op het lichaam en waar je wel nog zaken kunt uit leren, zeker emotioneel. Dus je ziet maar, hoe goed je het ook hebt, dat veel van die goede zaken meestal niet zo interessant zijn, zeker niet wanneer je je gaat vragen waarom ziekte bestaat.
U had misschien van mij verwacht dat ik zou gezegd hebben dat ziekte een straf van God is, omdat de mens niet voldoende aandacht richt op God.
Ach nee mensen, God trekt zich van ziekte niets aan. Je hebt de vrijheid, de volledige vrijheid, om gezond te zijn of ziek te zijn. Maar de Schepper gaat zeker niet bepalen wat voor jou de juiste keuze is. Dat doe je nu eenmaal zelf. Je bent nu eenmaal zelf verantwoordelijk voor alles wat je meemaakt. Denk daar maar eens goed over na. En als je dan tot het besef komt dat ziek zijn eigenlijk toch niet zo leuk is, tracht dan zo harmonisch mogelijk te zijn met uzelf en met uw omgeving. Ga zo weinig mogelijk in strijd met wat rondom u is. Zeg gewoon: al wat er is, God, het is deel van die schepping. Maar ik ga er mij niet tegen verzetten. Ik ga er niet tegen vechten.
En distantieer u een beetje van alle mogelijke geruchten, alle mogelijke uitspraken van: als je dat doet, word je ziek; als je dat drinkt, word je ziek; als je daar woont, word je ziek; als je dat teveel doet, heeft het dat tot gevolg. Vergeet dat. Tracht gewoon te doen wat jij aanvoelt als zijnde goed voor u. Tracht gewoon te leven volgens uw eigen aanvoelen van harmonie en tracht vanuit die harmonie die je uit uw wezen kunt doen ontstaan, deze mee te delen met diegenen die rondom u zijn. Tracht gewoon uw eigen rust en vrede uit te stralen naar uw medemens. En dan zult u opmerken dat het heus wel zal lopen en dan zal het heus niet uitmaken of u ’s avonds voor u slapen gaat even een borreltje drinkt of dat u, wanneer u zin hebt, een sigaretje rookt of wanneer de dame een ijsje eet.
Ach, het zal niet uitmaken. Evenmin dat het niet zal uitmaken dat je af en toe, zoals het hier gebruikelijk is, een pak friet eet met wat vetstof op. U zult er niet van doodgaan. Maar wanneer je telkens denkt: oei, dit is gevaarlijk; hier moet ik oppassen want dit gaat slecht zijn voor dat en dat, dan, lieve mensen, creëer je voor uzelf een disharmonie. En niet alleen voor uzelf, maar u straalt dat ook rondom u uit. U gaat ook anderen daardoor beïnvloeden, met als gevolg – en daar heb je misschien nog niet bij stilgestaan – dat de gedachtekracht die je opbouwt en die dan gedeeld wordt door velen, oorzaak kan zijn dat uw pak friet met uw hoopje vetstof erop, kan leiden tot een mooie steen, ergens in een blaas in uw lichaam.
En dan is het niet per se dat pakje friet dat het gedaan heeft, maar wel de kracht van de gedachte, waardoor dit zou kunnen ontstaan. Dat dit ertoe geleid heeft dat uw lever verkeerde afscheidingen gaat doen, dat er klontering ontstaat, dat je zo een galsteen krijgt. En zo is het met veel zaken.
Wanneer iemand bv. permanent denkt: oei, ik mag zeker niets zout eten, of ik mag zeker niets gekruid eten, of ik mag niet dit of dat, want ik zou eens nierstenen kunnen krijgen. Het is een algemeen gekend fabeltje dat, als je zout gebruikt, dat je nierstenen krijgt. Niet van dat zout, want wanneer je normaal eet en drinkt, zuiveren uw nieren die stoffen weg. Maar wanneer je uw nieren opdracht geeft deze stoffen op te slaan en niet uit te zuiveren, doordat je die angst in u draagt, dan creëer je het wel.
Zo bestaan er 1001 zaken. Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat iedere ziekte door uzelf is gecreëerd, maar toch het grootste deel.
En wat ik wel wil zeggen, is dat ze er alleen maar kan zijn op het ogenblik dat er een disharmonie in uzelf aanwezig is.
Zo, ik denk, meneer de voorzitter, dat ik voor vanavond wel aan uw verwachtingen zal voldaan hebben? Als er mensen zijn die hierover vragen hebben, mag dat. Alleen moet ik eraan toevoegen dat we geen antwoord mogen geven op persoonlijke vragen. Dus, a.u.b. vraag me niet: hoe zit het met mijn galsteen of hoe zit het met mijn maagzweer? Want het is mij niet toegelaten daarover te spreken. U mag wel algemene vragen stellen.
Broeder, hoe zit het met de ziekten van dieren? Hoe is dat te verklaren?
Kijk, je moet een ziekte bij een dier ook beschouwen als zijnde een onevenwicht in de natuur. Dieren zijn anders bevoertuigd dan mensen. Mensen zijn individueel bevoertuigd. Bij dieren zien we een groeps bevoertuiging. Op het ogenblik dat binnen een groep een bepaalde afwijking ontstaat – bv. er is door toedoen in de natuur een overtal aan planteneters ontstaan – dan ga je onmiddellijk zien dat op een ander terrein, als het mogelijk is, een vermeerdering van vleeseters ontstaat. Dat zijn de evenwichten. Daardoor ga je zien dat waar er op een moment teveel planteneters zijn, er dieren gaan verzwakken, omdat er niet voldoende voedsel meer kan zijn. Op dat moment krijg je, door een vermeerdering van de vleeseters, dat deze weer gemakkelijk een prooi gaan hebben. Dat is het eerste evenwicht in de dierenwereld.
Het tweede evenwicht dat er inzit, is dat wanneer men teveel dieren krijgt van één soort en er geen mogelijkheid is, via de eerste natuurlijke weg deze in evenwicht te brengen, dat het geen grote aaseters of vleeseters of noem maar op, zullen zijn, maar dat kleine dieren oorzaak gaan zijn dat bepaalde diersoorten dan weer kunnen verminderen.
Met kleine dieren bedoel ik hier: bacteriestammen enz. Want ook dat, lieve dame, zijn dieren. We kunnen zelfs stellen dat bepaalde virussen ook nog onder dat groepsgeheel kunnen gesteld worden. Want vergeet niet, wanneer u de mogelijkheid zou hebben om bacteriestammen of virusgroepen te bekijken, dan zult u daar de microkosmos zien van de macrokosmos die zij aantasten. En daardoor krijg je dat, wanneer op de natuurlijke eliminatiemanier niet te werk kan gegaan worden, de kleinere ondersoorten oorzaak gaan zijn dat dierenziekten optreden. En zo ontstaat er dan plots vogelpest, zoals in uw moderne maatschappij, ontstaan er varkensziekten en er gaan er nog wel een paar komen, maak u geen zorgen. Maar zo gaat – en dat is toch wel heel belangrijk – de groepsgeest ervoor zorgen dat er een evenwicht blijft bestaan en dat een soort ofwel volledig verdwijnt ofwel op een andere wijze kan voortbestaan.
Ik dacht hierbij ook aan huisdieren. Ik heb eens gelezen dat huisdieren de emoties en de disharmonie van de huisbewoners overnemen en dat dat een oorzaak van ziekte, van kanker, kan zijn. Klopt dat?
Kijk, huisdieren zitten eerst en vooral in een abnormale situatie. Geen enkel dier is in oorsprong een huisdier. De mens heeft dat veroorzaakt. Nu, hier ook mag je niet vergeten dat, wanneer we spreken over een kat, wanneer we spreken over een hond, er een groepsgebondenheid is en dat het dier in vele gevallen vanuit die groepsgebondenheid gaat reageren. Maar er komt iets anders bij, zeker wanneer je spreekt over katten en honden, paarden hebben dit ook – en laten we andere huisdieren even opzij houden, want anders gaan we hier gans de zoo moeten bespreken – maar wanneer we het bij deze drie soorten houden, moet je er rekening mee houden dat zij alle drie helderziend zijn en heldervoelend.
Wat wil ik hiermee zeggen? Niet de vorm zoals de mens dat denkt te zien, maar een poes, een hond, een paard, ziet veel meer dingen rond zich dan de mens, gaat ook op bepaalde zaken reageren die de mens niet opmerkt. Daarbij komt nog dat zij ook veel meer zaken heel intensief waarnemen, niet alleen visueel, maar ook via gevoel. Een gevoel dat de mens ook al lang niet meer heeft en daardoor krijg je dan wel degelijk dat, doordat zij niet meer in hun normale omgeving functioneren, er bepaalde klieren tot afscheiding kunnen komen die dan, wanneer het dier zich niet meer goed voelt in zijn omgeving, tot een onevenwicht kan komen waardoor het dier de mogelijkheid krijgt om eventueel over te gaan.
Ook hier weer is het grote verschil tussen de mens en het dier dat wanneer een dier ziek wordt, dat het zijn ziekte aanvaardt. Wanneer een dier sterft, gaat het dier gewoon het lichaam of het voertuig achterlaten, zonder daar enige emotionele commotie rond te maken. Het gaat vaststellen dat het voertuig niet meer functioneert en het dier gaat verder in de totaliteit van de bevoertuiging die voor die soort aanwezig is. Dit is misschien een beetje ingewikkeld, maar zo is het in realiteit.
Maar een dier zal niet op dezelfde wijze ziek worden zoals een mens ziek wordt. Wat wel kan, is dat het dier ziek wordt door mishandeling – en mishandeling van het dier is evengoed dat je een dier ’s avonds bij u in de zetel pakt en volpropt met allerlei lekkers, zoals veel van die kleine knuffeldiertjes, of van poezen – want dat is abnormaal voor dat dierenlichaam. Want dierenliefde van de mens is soms enorm wreed voor het dier. En dat beseft de mens soms niet.
Broeder, is het waar dat het gehoor nooit slaapt en kan u daar iets meer over zeggen?
Dit is geen correcte uitdrukking. Ik zou het liever zo zeggen: dat de geest nooit slaapt. Uw geest is altijd actief. Uw geest kan zich even terugtrekken maar blijft actief.
Wanneer u slaapt, zal, in vele gevallen, uw geest op studiereis zijn, om het zo te zeggen. Dit kan vertaald worden via dromen, enz. Horen daarbij is daarvan een uiting, maar wanneer je wilt zeggen dat je echt fysiek permanent hoort, dan moet ik dit ontkennen.
Maar men komt tot dat idee omdat uw geest, terwijl u slaapt, zaken waarneemt, zaken opneemt, die bij het ontwaken soms duidelijk aanwezig zijn; waardoor de mens de idee krijgt dat hij geslapen heeft en toch weet wat er gebeurd is of wat hij gehoord heeft. Wanneer u dit in detail zou gaan nakijken, zou u opmerken dat tussen het echte gebeuren, dat via uw gehoor zou kunnen geregistreerd zijn, en hetgeen wat u denkt dat u gehoord hebt, dat daar een verschil tussen is.
Broeder, hetgeen eigenlijk normaal bij het leven hoort, is de menopauze. De laatste tijd hoor je dat toch een heel deel van de vrouwen daar problemen rond hebben, vooral wat hormonale zaken betreft, het bijnemen en weglaten van hormonen. Kunt u daar meer over zeggen?
De menopauze is voor een vrouwelijk lichaam een gewone evolutie. Dat men er in deze tijd meer last mee heeft, komt gewoon doordat de vrouw in deze tijd abnormaal leeft. De vrouw leeft niet volgens de normen van een vrouwenlichaam, maar heeft de laatste 100 jaar steeds meer trachten te leven volgens een mannelijk lichaam, waardoor allerlei onevenwichten konden en kunnen ontstaan. En wanneer u dan bekijkt, in de moderne tijd, met alle mogelijke scheikundige stoffen die men neemt en toedient, is het niet te verbazen dat daardoor problemen ontstaan.
Wanneer u niet de juiste brandstof tankt in uw wagen, dan rijdt uw auto ook niet goed. Wanneer u een auto hebt die op super moet rijden en u doet er gewone in, dan zal ook uw motor niet juist lopen. En zo is het in dit geval ook. Meer kan ik daar niet over vertellen.
Blijkbaar niet voldoende, maar …. spijtig.
Het enige dat er bijkomt is de vraag van: de meeste vrouwen zijn meer gaan leven op basis van een mannenlichaam. Wat wilt u daar eigenlijk mee zeggen, broeder?
Dat de vrouw geen vrouw is gebleven.
Wat ik ermee wil zeggen: normaal is een vrouw een wezen dat instaat voor de voortplanting van de mens, logisch. Een vrouw heeft, door de eeuwen heen steeds de mogelijkheid gehad om zich vanuit deze positie te handhaven en zelfs, vanuit die positie, een zeer belangrijke functie te vervullen binnen de maatschappij. Op het ogenblik dat men vergeet wat het betekent een vrouw te zijn die kinderen baart, zorgt voor de opvoeding van de kinderen, enz. en men gaat dat opzijschuiven om te doen en laten wat de man zogezegd doet, dan gaat er in de psyche van de vrouw een onevenwicht ontstaan dat zich vooral vertaalt via de hormonale afscheidingen. Met als gevolg dat de vrouw die enerzijds, en zeker in een modern denken, gelijk wou zijn aan de man en in sommige gevallen nog hoger wou komen dan de man of meer zijn, dit in het vrouwenlichaam als een chaos creëerde.
Daardoor ontstaat dat allerlei onevenwichten zich hormonaal voordoen, wat dan weer vertaald wordt door storingen op organen enz. Wanneer de vrouw gewoon haar positie zou blijven handhaven, zoals zij in het geheel van de natuur kan functioneren, en daarmee wil ik niet zeggen dat een vrouw enkel en alleen maar kinderen mag krijgen en grootbrengen, begrijp mij niet verkeerd: een vrouw mag nog wel degelijk andere zaken doen, maar het is verkeerd dat een vrouw dezelfde zaken doet, in een zelfde ritme als een man. Want een man heeft een totaal andere hormonale ingesteldheid, hormonale functie, enz.
Een vrouw kan perfect zaken doen en is in sommige gevallen, voor bepaalde handelingen, veel meer geschikt dan een man, zoals een man voor bepaalde handelingen weer meer geschikt zal zijn dan een vrouw. Maar het is juist doordat, gedurende de laatste decennia, de vrouwen steeds meer hun vrouw-zijn gingen vergeten en steeds meer het vergelijk naar de man gingen maken, dat er heel veel is fout gelopen. Er is een tijd geweest dat een vrouw een bepaalde functie moest hebben of ze telde zogezegd niet meer mee.
Langzaam maar zeker zien we nu de terugkeer, maar het zal nog wel een aardig tijdje duren eer alles terug op een normaal peil, een normaal niveau voor beide geslachten zal gekomen zijn.
Op het ogenblik dat de vrouw en de man elkaar gaan zien als aanvullende factor en niet als concurrent, dan ben je terug waar je moet zijn. Want de man heeft de vrouw net zo goed nodig als de vrouw de man. Zij vullen mekaar aan; zij kunnen één geheel vormen. En van daaruit kan het juiste evenwicht, de juiste harmonie, de juiste weg gevolgd worden.
Waarmee ik weer niet gezegd heb, want ik hoor de mensen hier dat denken, dat dat beduidt dat je een gans leven met dezelfde man en dezelfde vrouw zou moeten doorbrengen. Ook dit is, beste vrienden, een totaal verkeerd beeld. De mens is daar in wezen ook niet toe gemaakt. Een mens is gemaakt om te evolueren. Een mens is gemaakt om zaken te leren. En op een bepaald moment zullen de man en de vrouw samenvloeien en één geheel vormen. Dit kan gedurende een langere periode zijn of een kortere. En dan kan het weer zijn dat er weer andere harmonieën ontstaan. Maar ja, als je dat in deze maatschappij zegt, dan ben je wel even aan het verkeerde adres. Want gans uw maatschappij is gestructureerd op mannetje-vrouwtje.
Maar ja, kijk, als je ziet wat achter de schermen gebeurt, dan keer ik liever terug naar mijn dorp en mijn hut waar ik ooit geleefd heb. Die problemen hadden we dan tenminste niet. Voldoende?
Het is voldoende, broeder, maar ik denk dat veel vrouwen hier hun bedenkingen bij hebben.
Nu, ik kan u misschien geruststellen. Een mens die nu leeft, heeft meestal meerdere levens achter de rug. En voor zover ik kan zeggen, is ieder van de aanwezigen hier reeds onder verschillende gedaanten op aarde geweest. Dus, je moet elkaar nu heus geen verwijten gaan maken.
Ik hoop dat dit voldoende is?
Nu ja, je kunt natuurlijk een leven leven als man en dat kan misschien best aangenaam zijn. Maar dan kom je aan de andere kant en dan zie je wat je allemaal gemist hebt, moest je vrouw geweest zijn en dan denk je in uzelf: misschien kan ik het dan wel zo eens proberen. En zo verschilt het toch regelmatig eens. Natuurlijk moet je de juiste tram nemen, want als je op de verkeerde tram stapt, tja, dan zit je er weer mee.
Broeder, kan u iets meer zeggen over orgaantransplantatie of orgaandonatie?
Ja, als ik daar kort over mag zijn: het begin van het einde.
Dat verbaast u misschien? Kijk, wanneer de mens de idee gaat krijgen dat hij voor God mag gaan spelen, dan ben je aan het begin van het einde.
Ach, niet dat ik de mensen niet toelaat dat ze af en toe eens van hart veranderen. Misschien dat je daardoor minder harteloze mensen krijgt. Maar hou met het volgende rekening: wanneer je een orgaan van een ander persoon in je lichaam krijgt, dan is het niet alleen dat orgaan, maar daar hangt veel meer aan vast, heel veel invloeden. Deze invloeden gaan een rol spelen op uw gehele goed-voelen.
Het is zelfs zo, en dat weten de heren chirurgen goed genoeg, de heren dokters die deze orgaantransplantaties doen en opvolgen, dat vele mensen met getransplanteerde organen totaal van karakter wijzigen; in sommige gevallen positief, maar in het merendeel van de gevallen – en dat houdt men angstvallig verborgen – zeer negatief, en krijgt men na orgaantransplantaties in vele gevallen mensen die niet al te best meer gaan reageren. En dit komt gewoon omdat het orgaan een disharmonie veroorzaakt binnen het lichaam, want het orgaan past er niet bij.
Waarom denk je, als je bloedtransfusie toepast, dat je dezelfde bloedgroep nodig hebt? Dat kun je wel met bloed, maar dat kun je heel moeilijk met een lever, met een hart, enz., omdat daar nog veel grotere varianten en verschillen in bestaan. Plus bloed wordt continu hernieuwd, waar een orgaan, wanneer het van een jonge mens is, minstens 7 jaar oud is.
Wanneer je een orgaan krijgt, bv. een hart, van iemand die overleden is op 50 jaar, kunnen die cellen gemakkelijk 10 tot 15 jaar oud zijn. Het gevolg is dat dat volledig doordrongen is van de persoonlijkheid, van alle eigenschappen die de donor heeft. En dat kan volledig contradictorisch zijn met de ontvanger. Men is er bijlange nog niet uit hoe men deze problemen kan oplossen. Maar maak u daar geen zorgen over. De evoluties die de mensheid te wachten staan, zijn zo ingrijpend dat deze problemen vlug van de baan zullen zijn.
Ik heb nog een vraagje: er is opnieuw een ganse heisa rond homeopathie. Volgens de wetenschap gaat het om gewoon water. Hoe werkt het en waarom slaagt men er niet in wetenschappelijk te bewijzen dat het wel werkt?
Dat men het wetenschappelijk niet kan bewijzen, is heel simpel. Wanneer jij vanuit bepaalde axioma’s wilt vertrekken, wanneer je weigert van openingen te maken naar werelden die je niet kent, dan zal je nooit volgens jouw norm iets kunnen waarnemen. Zo simpel is het. De huidige wetenschappers die blijven beweren dat homeopathie en aanverwante zaken niet werken, dat zijn wetenschappers die op een eiland in de oceaan zitten en die zeggen: buiten mijn eiland is er niks dan water. En zij beseffen niet dat, wanneer zij van hun eiland zouden wegvaren, er misschien nog een continent is. Zij zullen dat blijven ontkennen, even goed als men eeuwen geleden ontkende dat de aarde rond was.
Homeopathie werkt wel degelijk. En waarom werkt het wel degelijk? Omdat je kunt zeggen dat het de microkosmos is. Wanneer je een stof verdunt, dan gaan de eigenschappen van die stof zich nestelen in die verdunning. Ik tracht het zo simpel mogelijk uit te leggen.
Deze stof komt in uw lichaam en wordt herkend door uw cellen. Zo simpel werkt het. Uw cellen gaan daarop reageren. Alleen zitten we met één groot probleem: wanneer iedereen met homeopathie zou beginnen, zouden vele bankrekeningen leeg geraken. Er zouden veel meer mensen gezond zijn. Veel minder mensen zouden werk hebben. En vele dure apparaten zouden werkloos staan. Zo simpel is het.
Het zal nog ongeveer een kleine 50 à 100 jaar duren eer men, wat dat betreft, eerder homeopathie zal geven dan dat men allopathie zal gebruiken.
Maar je kan ervan op aan dat de mens langzaam maar zeker tot het besef zal komen dat hij veel beter af is met homeopathische middelen dan met allopathische middelen. Maar ook dit is deel van de gehele omwenteling die in de nieuwe tijd, of de tijd van Aquarius zoals jullie dat hier noemen, vervat zit.
Zo, is het vragenhalfuurtje voorbij?
Als er geen dringende vragen meer zijn?
Iedereen genezen? Iedereen in harmonie?
Goed zo. Sta mij dan toe deze avond te besluiten. Zoals gewoonlijk wordt van mij verwacht dat wij dit doen met een meditatie.
Wel beste vrienden, wij hebben vanavond een beetje over ziekte en welzijn gesproken. Ieder van u zal wel iemand kennen die op het ogenblik een beetje ziek is, zich niet al te best voelt.
Daarom ga ik u vanavond een meditatie geven die bruikbaar is door iedereen, om een zieke te helpen. Je moet er wel rekening mee houden dat de zieke moet willen geholpen worden.
Wanneer een zieke tegen u zegt: “Ik wens dat niet, ik wil dat niet”, dan mag je dat zeker niet opdringen. Maar bij iemand die er oor naar heeft, die er voor openstaat, dan kan de meditatie die ik u nu ga geven, voor ieder van de aanwezigen hier, een heel interessant hulpmiddel zijn om zijn naaste in zijn lijden te helpen.
Meditatie: Hulp bij ziekte.
Vader, Gij die ons geschapen hebt, Gij die ons de vrijheid hebt gegeven om van ons leven te maken wat voor ons het beste is. Vader, U vraag ik: help mij om in deze wereld Uw Licht en Uw Kracht te kunnen doorgeven aan diegenen die lijdende zijn en die vragen om genezing, die vragen om Uw bijstand.
Vader, Gij die 2000 jaar geleden Uw Zoon naar de wereld hebt gezonden om de mens te helpen, maak dat ik Uw werktuig mag wezen en dat ik Uw Kracht, Uw Licht in naam van Uw Zoon mag doorgeven aan allen die erom vragen.
Gij die het Licht bent van deze wereld, Gij die de Bron bent van alle Kracht, bevestig dit en maak dat de harmonie die tussen U en Uw schepsel bestaat, gedeeld wordt met alle anderen die vanuit U geboren zijn en die het nu even het niet goed meer weten, die even de richting zijn kwijtgeraakt, maar die dankzij de Kracht en het Licht dat U door mij laat werken, dat ik in de naam van Uw Zoon hen mag schenken, hen mag geven, zodat zij terug het Licht herkennen, de Harmonie in zich voelen, de Kracht in zich opnemen. Zodat zij, zoals 2000 jaar geleden reeds gebeurde, al hun zorgen kunnen achterlaten en opnieuw de weg naar bewustwording, de weg van het Licht en Harmonie, Uw weg, Vader, kunnen gaan. Zodat zij vanuit dit lijden geleerd hebben dat Uw Liefde alles kan herstellen, dat Uw Liefde ervoor kan zorgen dat zij terug het evenwicht vinden, terug de gezondheid van de mens in zich dragen.
Daarvoor dank ik U, Vader, omdat ik Uw werktuig mocht zijn; omdat ik, zoals Uw Zoon het heeft voorgedaan, Uw Kracht mocht geven; dat ik Uw dienaar mocht zijn om Uw werk op deze wereld meer licht, meer glans, meer kracht en harmonie te geven.
En vergeet niet, beste vrienden, dat de woorden die 2000 jaar geleden gesproken zijn: “Waar 2 of meerderen in Mijn naam verenigd zijn, ben ik in hun midden”, ook vandaag nog steeds in volle waarde, hun volle draagkracht bezitten. Want waar 2 geloven in de Kracht van de Christos daar is alle Harmonie, alle Licht verenigd en kan het ware wonder geschieden.
Dat het Licht uw wegen, uw voetsporen mag blijven begeleiden.
Zo, mijn beste vrienden, er rest mij niets meer dan afscheid te nemen. Ik hoop dat u over het gebrachte van deze avond nog meermaals zult nadenken. En ik hoop dat, met de enkele praktische tips die ik u gegeven heb, je uw verdere leven, zonder al te veel ziekteproblemen kunt vol maken? Het ga jullie goed.