21 oktober 1983
Zoals bekend zijn wij niet alwetend of onfeilbaar.
Als onderwerp wil ik met u spreken over: Innerlijke paradox.
Een mens wil vrede; Hij is bang, daarom wil hij vrede. Maar juist door zijn angst kan hij geen vrede vinden. Een mens zoekt het licht. Maar dit licht onthult te veel van hetgeen hij werkelijk doet en is. Daarom vreest hij het licht dat hij zoekt en kiest steeds weer voor het duister. Toch zegt hij het licht boven al te begeren.
Een mens voelt zich machteloos. In zich draagt hij echter het erfdeel van de kosmos zelf: het innerlijke licht. Hiermee zou hij alles kunnen overwinnen. Maar te leven met en voor dit innerlijke licht, zou het opgeven van vele uiterlijkheden betekenen. En die uiterlijkheden vindt hij zo belangrijk dat hij het licht, toch dit innerlijke licht, behandelt en beschouwt als een soort lieve legende.
Paradoxaal is het menselijk reageren en optreden al te vaak. En toch, wanneer wij de werkelijkheid nagaan, zo blijkt zeer vaak dat mensen zich blijven vastklampen aan uiterlijkheden, juist omdat zij hun innerlijke werkelijkheid niet aandurven. Zij houden zich bezig met stellingen, die door anderen verkondigd worden, ook al voelen zij wel aan dat die niet geheel juist kunnen zijn, omdat zij daardoor tenminste zich tegenover zichzelf menen te rechtvaardigen.
In de mens leeft echter de kosmos zelf. Wij kunnen spreken van God indien u dit wenst. Maar God is een woord, de aanduiding van het onbestemde waarin wij wel geloven, maar waarmee wij in feite geen raad weten. Vandaar mijn voorkeur voor een neutraler term als kosmos. Alles heet geschapen te zijn en in stand te worden gehouden. Ontleden wij alles tot zijn kleinste bestanddelen, zo worden wij altijd weer geconfronteerd met zaken als energie en beweging. Maar er zijn geen werkelijk vaste waarden. Want alles is energie, ook u. Ook wanneer wij ons bezig houden met de werelden van de geest – die voor iemand op aarde meer hypothetisch zijn – zo blijkt alweer dat ook hier soms vormen te over kunnen voorkomen, maar dat de basis daarvan altijd en alleen weer energie is.
Want de werelden waarin men na de dood leeft, zullen voor een groot deel bepaald worden door de denkbeelden die er in je leven en je levensenergie, die je vanuit je projecteert tot zij andere energieën een tijdelijk vorm verschaft en zo tot je wereld wordt. Ook buiten u zijn er krachten te over. Maar wie kan de moed vinden, terug te treden uit zijn illusies en beperkt besefte werkelijkheden tot hij alleen nog de innerlijke waarheid beleeft en beseft?
O, er zijn heel wat mensen die mediteren en in hun meditatie soms iets van het onbeschrijfbare voor een kort ogenblik kunnen aanvoelen. Maar zij beseffen het wezen daarvan niet en, terugkerende tot hetgeen zij de werkelijkheid verkiezen te noemen, roepen zij uit dat eenieder voortaan moet gaan mediteren. Want, zo verklaren zij, hun wijze van meditatie is de weg. Alleen daarmee maken zij reeds duidelijk dat zij nog niets begrepen hebben van de innerlijke werkelijkheid, waarom het uiteindelijk dan toch gaat.
Wanneer je een aantal bouwsteentjes hebt zoals je die kunt vinden in moderne kinderbouwdozen en mecanosystemen, dan beschik je wel over een aantal grondbestanddelen, maar daaruit kun je naar verkiezing bouwen. Degene die vrijelijk ervaart zal zeggen: ik moet werken met de stenen die ik heb, maar zal daaruit iets maken dat zoveel mogelijk bij mijn gehele besef en wezen past. Degene echter die zich en anderen probeert te binden, zal uitroepen dat dit verboden, nutteloos of zondig is, en eist dat eenieder alleen het voorbeeld zal maken dat in een modellenboekje dat hij levert, omschreven staat. En wanneer wij eerlijk zijn, zullen wij moeten toegeven, dat wij naar hen luisteren en tijdens het leven op aarde en vaak ook tijdens een lange tijd in de geest van onze innerlijke kracht en besefsmogelijkheden alleen dat durven te maken wat in het modellenboekje beschreven staat.
Een dergelijk boekje heet dan de Bijbel, de verzamelde werken van Marx, of desnoods Mein Kampf, want dat komt ook weer meer en meer in de mode. Maar daar heb je niet veel aan, wanneer je alles letterlijk als waar, juist en noodzakelijk beschouwt. Wanneer de Bijbel mij zegt dat het Koninkrijk Gods in mij ligt, zo betekent dit, dat ik het niet buiten mij moet gaan vestigen, maar het allereerst in mij dien te vinden.
Wanneer Marx zegt dat de solidariteit van de arbeiders een uiteindelijk bevrijding van deze stand zal voortbrengen – correspondentie met Engels – dan kunnen wij op grond hiervan gaan streven naar solidariteit. Maar dat moeten wij dan in de eerste plaats geheel en zelf zijn. Pas daarna kunnen wij gaan streven naar een mede solidair zijn met alle anderen, en niet alleen maar in een klein en bijzonder groepje. En wanneer Hitler meent dat er een superras bestaat, een soort uitverkoren volk van edelgermanen, dan moet je toch werkelijk eerst van jezelf – in leven en denken een werkelijke edelgermaan maken, voor je kunt beginnen een ander te verachten. Of niet soms?
Maar dit innerlijk beantwoorden aan de eisen is hetgeen wij in alle gevallen en steeds weer vergeten te doen. Wij zeggen niet: wij vonden het koninkrijk Gods in ons en gaan vandaaruit nu verder leven. Wij zeggen: ik meen ergens in mij iets van het koninkrijk gevonden te hebben en op grond daarvan moet nu eenieder maar eens precies gaan doen wat ik zeg.
Zoals anderen steeds weer uitroepen dat zij nu eenmaal bepaalde plannen hebben voor de mensen en dat op grond daarvan die anderen maar met hen solidair dienen te zijn. Zonder zelf ook maar ooit zich geheel en solidair te stellen achter hetgeen anderen voor zich doen, denken of nastreven. Zelfs zij die in edelgermanen geloven en zich daartoe willen rekenen gaan niet eerst eens na of zij wel aan alle criteria beantwoorden, maar beijveren zich aan te tonen dat anderen dit niet zijn en dus minderwaardig.
Neem mij niet kwalijk dat ik het zo formuleer. U behoeft zich niet betrokken te gevoelen. Maar wanneer u bv. aan het laatste zou twijfelen, moet u bv. de theorieën van Rosenberg eens vergelijken met de praktijk van het Germaanse rijk. Steeds weer blijkt dat wij ons verschuilen achter uiterlijkheden, wanneer wij hetgeen wij innerlijk als waar zouden kunnen en moeten beseffen niet aankunnen, omdat de innerlijke waarheid te grote eisen aan ons dreigt te stellen. Is dit geen onzin? O, de aanwezigen wil ik wel buiten beschouwing laten hoor, want dat is beleefder. Maar anders zou ik zeggen: Ook u hebt kracht in uzelf. U kunt er iets mee doen.
Wanneer u niet gelooft aan die kracht in uzelf is het volgende zeker niet voor u bestemd. Maar misschien denkt u ergens toch dat het mogelijk zou zijn, dat u zekere kracht in u draagt. En in dit laatste geval wilt u mogelijk eens proberen daarvan iets te beseffen, daarvan iets te gebruiken. Dan gaat het niet om spelletjes die wij spelen, het gebruiken van mooie woorden of het geven van een hoogdravende lezing. Het gaat er eerder om, wat wij zijn, kunnen, betekenen. En dit zal voor eenieder van ons weer enigszins anders liggen.
Maar de kern van ons allen is energie, kracht. De kern van ons wezen is die oervorm van kracht die wij het licht plegen te noemen. U draagt dit licht in u. Probeer u dan eens een ogenblik te concentreren op dit licht en denk even niet aan al die andere dingen. Vergeet even die raketten, waar u mogelijk tegen of zelfs voor bent. Denk niet aan crisis of andere actuele zaken, aan uw eigen zorgen of tekortkomingen. Denk alleen maar eens even aan het licht. Kijk eens goed. Je vindt het misschien niet meteen, zou er mogelijk ergens diep in uw beseffen toch een klein vonkje te vinden zijn? Ja? Wanneer dit kleine vonkje er in uw besef mogelijk is, dan is dit in ieder geval voor u, de wereld en de eeuwigheid, veel belangrijker dan al het andere.
Daarom laten wij alles, buiten dit ene, voor een ogenblik rusten. Laat ons een proef wagen en voor een ogenblik ons alleen maar concentreren op het licht in onszelf. En laat ons daarnaast eens datgene wat wij werkelijk van onszelf kennen en soms dromen voor een kort ogenblik te aanvaarden, bewust ook te zijn. Probeer dit beeld in dit licht te stellen en kijk nog eens, wat er dan van overblijft. Wat ben je werkelijk, wat wil je werkelijk? Wat doe je in werkelijkheid steeds weer? Stel geen criteria. Er is verder alleen dit licht, deze ene waarheid die alles omvat, wat je als mens ooit aan waarheden kunt beseffen. Wanneer dit licht er is, betekent het ook Kracht. Het is deel van uw wezen.
Wanneer u uw ware gestalte voor een ogenblik zou kunnen aanvaarden, voor een ogenblik afstand zou kunnen doen van alle zelfheffing, alle schuldbewustzijn en wat daarmee gepaard gaat, alle bijgelovigheden even terzijde laat, die u normalerwijze uzelf steeds weer aanpraat om uzelf te rechtvaardigen, dan zouden wij met die kracht misschien ook iets kunnen doen.
Stel u eens precies voor, wat u werkelijk bent. U behoeft niets te beredeneren, want dat betekent gemeenlijk alleen maar werkelijkheidsvervalsing. Aanvaard het beeld dat in u opkomt en zeg tot uzelf: Dit ben ik werkelijk. Stel u dit beeld voor ogen, zo intens als u maar kunt. Denk dan aan dat vonkje licht dat u zo-even voor een ogenblik veronderstelde als deel van uw wezen. Laat in uw besef dit licht groeien. Laat het de gehele gestalte vullen, steeds intenser steeds feller. Dit tot de gestalte a.h.w. verloren dreigt te gaan in de uitstraling die zij zo heeft. Probeer het maar: dit ben ik werkelijk. In mij is een vonk licht. Ik schakel alles uit. Alleen die gestalte blijft over. Het licht groeit en groeit, wordt groter en groter en vult uiteindelijk het gehele beeld dat ik van mijzelf heb. Stel je nu voor dat er kracht van je uitgaat naar de wereld. Kies je daartoe een doel. Denk aan iemand die ziek is, iemand die bedroefd is, iemand die je wijzer wilt maken of desnoods aan iemand die u een lesje wilt geven. Maar neem Lubbers daarvoor niet. Die krijgt al genoeg. Stel het je zo levendig mogelijk voor, die figuur die je vertegenwoordigt. Het licht dat in je bestaat en nu uit je zal gaan treden. Besef dat het je eigen wil is die gestalte geeft aan de kracht die in je leeft.
Die kracht wordt nu uitgezonden en met een steeds toenemende intensiteit naar het doel dat u daarvoor hebt gekozen. Kom, probeer het nog eens, het licht gaat van je uit. Het bestaat volgens hetgeen je werkelijk nu even meent te zijn. Het wordt gericht op een persoon, een toestand, een voorwerp.
Probeer dit zelf ook nog maar eens zo dadelijk. Ik weet wel dat dit velen onzinnig zal schijnen, maar het is dit zeker niet. Wanneer u uw kracht op de juiste wijze hebt uitgezonden, ook zo-even, dan heeft dit resultaten. Hoe meer de kracht die u hebt uitgezonden in overeenstemming is met uw wezen, hoe intenser ook de voor u op aarde kenbare werking zal zijn.
Wanneer u bewust een kenbaar doel hebt gekozen, kunt u dit ook controleren. Maar wanneer er dan een invloed merkbaar is geweest, wanneer het werkt zoals u gezegd werd en u kunt dit constateren, dan hebt u met deze proef ook een sleutel gevonden tot uw eigenste reservoir van kracht.
Ik zal de laatste zijn om de mensen op te roepen alleen voortaan met hun innerlijke kracht te werken. Want er zijn er heel wat die zoiets onmiddellijk als verontschuldiging zouden aangrijpen om verder dan ook geheel niet te werken. En dat is natuurlijk onmogelijk. Maar dat neemt niet weg, dat je op bepaalde punten, in bepaalde gebieden ook veel meer kunt zijn en veel meer kunt bereiken, tot stand brengen, dan je je op redelijke gronden alleen ooit kunt voorstellen.
Wat overigens begrijpelijk is, want feitelijk stel je de kosmische causaliteit in de plaats van de menselijk opvattingen. De kosmische causaliteit berust op de onderlinge samenhang tussen al het zijnde, waardoor elke reactie in één punt, altijd mede bepaald zal worden door de reactie in alle andere punten.
Maar wanneer u al het voorgaande onderzoekt en het blijkt dat u er ook werkelijk iets mee kunt doen, hebt u dan niet een stapje meer afgelegd dan de andere mensen? Al betekent zoiets misschien wel dat je geen vredesmarsen meer houdt, maar wel werkelijke vrede uitstraalt naar eenieder.
Misschien ook staak je dan niet meer, maar gebruik je je eigen besef van rechtvaardigheid om in anderen het eigen besef van werkelijke rechtvaardigheid te doen ontwaken. In een wereld die vol is van tegenstellingen en strijd, vol ook van ikjes die in feite ondanks alle mooie woorden alleen maar aan zichzelf denken, lijkt het mij ook voor de mens in de stof noodzakelijk een andere weg te vinden, een andere kracht te hanteren, een nieuwe benadering te gebruiken.
Laat ons die weg dan mijnentwege het koninkrijk Gods in ons noemen. Want het gaat om de kracht waaruit wij allen leven, waaruit alles is voortgekomen, een kracht die daarom ook voor ons werken kan. Laat ons dan ook niet meer bazelen over wonderen, die toch nooit gebeuren of over mirakelen waarvan het verrichten alleen aan enkele uitverkorenen zou zijn toegestaan.
Want eenieder die durft op te gaan in het licht, die durft werken vanuit dit licht – en ik gaf u reeds een voorbeeld, hoe je dit kunt doen – kan wonderen doen, mirakelen tot stand brengen. Alleen zal alles wat je tot stand wilt brengen, moeten passen in de werkelijkheid, in de ware omstandigheden van je eigen bestaan en daarnaast moeten passen bij het beeld dat je hebt van eigen ware wezen.
In een wereld, waarin de mensen steeds weer bezig blijken met een elkander bekogelen met zo mooi mogelijke en soms zo onbegrijpelijk mooie spreuken heb je aan woorden verder niet veel of niets. De woorden, die ik heb gebruikt zijn eveneens weinig of niets waard, tenzij u zelf de ervaring er achter stelt. En al die andere mooie woorden moogt u dan ook rustig vergeten. Want wie deze weg kiest, weet dat het niet meer gaat om de woorden, maar om de intensiteit van het innerlijke licht, dat gaat om de waarheid van eigen persoonlijkheid en wezen, om de werkelijkheid die je innerlijk beleeft en naar buiten toe voor jezelf steeds duidelijker doet blijken en zo ook beter leert beseffen.
In alle menselijk gedrag, in de vele mooie stellingen en in de ontelbare fraaie verhalen schuilt de waan. Die kan je rustig terzijde laten. O, ik weet het: het is alles wel zeer interessant. Kaïn sloeg Abel neer en, ziende dat deze dood was, vluchtte hij weg naar een vreemd volk en nam zich daar een vouw. Indien Adam en Eva werkelijke eerstelingen en de enige mensen op aarde zouden zijn geweest, zou die vrouw zijn zuster geweest moeten zijn. Maar aan de andere kant: nergens staat dat hij reeds een zuster had. Laat staan dat die weggetrokken was om ergens een eigen zaak op te zetten. Een punt om over te vechten, nietwaar? Er zal dus een vreemd volk geweest zijn, want dat staat er. Wat voor een volk zou dit dan kunnen zijn? En zo voort, heerlijk kissebissen, uitleggingen verzinnen, die mogelijk kant nog wal raken en ondertussen vooral alles zo draaien dat wij in eigen ogen althans de letterlijke waarheid van de Bijbel kunnen handhaven.
Maar in feite gaat het in het verhaal mogelijk om iets geheel anders, om het feit dat Kaïn, door hetgeen hij is, niet leven kan bij degenen tot wie hij in wezen behoort. Hij heeft zich laten vertroebelen, heeft de werkelijkheid niet onder ogen willen zien. Door de schijn die hij zich als ik-beeld heeft geschapen, komt hij tot zijn daden en wordt hij uiteindelijk ook verbannen.
Maar laat ons het maar aan de religieus denkenden overlaten daarover verder te praten. Mensen, die denkende over de vraag of je nu wel of niet tegen het gebod “gij zult niet doden” zondigt wanneer men zich bewapent. Want dan zijn verschillen van mening al evenzeer onvermijdelijk, daar de een zich zal beroepen op het feit dat er nergens staat dat je je niet moogt bewapenen, terwijl de ander zal redeneren dat wapens geen zin hebben, tenzij je op zijn tijd ook bereid bent er iemand mee dood te slaan. Wie gelijk heeft interesseert ons hopelijk nu niet. Want het werkelijke wapen dat de mens heeft en altijd zal kunnen behouden is de innerlijke kracht. Een wapen dat je kunt gebruiken om jezelf te handhaven zonder dat je er ook maar een vlo mee behoeft te vernietigen. Kortom, moeten wij onze tijd nog verder verdoen met allerhande kleinzieligheden? Of moeten wij zoeken naar een bron van innerlijke kracht waardoor wij verder kunnen gaan?
Uw wereld schijnt vol spanningen te zitten. In deze maand zijn zij al bijzonder groot en u kunt nog grotere spanningen verwachten rond april en oktober, november van het volgende jaar. De mensen schijnen in twee groepen uiteen te vallen: degenen die denken dat het alles toch wel goed zal gaan en de anderen, die het einde van de wereld voorspellen of tenminste aannemen, dat dit jaar of het volgende jaar een wereldoorlog zal uitbreken. Daarmee hebben wij niets meer te maken. Op het ogenblik dat wij ons bezighouden met de uiterlijke verschijnselen zijn wij als mensen die een longontsteking bij anderen proberen te genezen door deze een natte doek op het voorhoofd te leggen.
Wij moeten weten wat de kwaal is, de voornaamste kwaal is wel dat de mensen zichzelf niet kennen, niet de werkelijkheid van eigen wezen en wereld willen aanvaarden. Daardoor kunnen zij ook de betekenis van hetgeen zij doen niet beseffen. Geloof mij, een Reagan is er eerlijk van overtuigd dat hij het met de wereld en zijn medemensen heel goed voorheeft. Ook in uw land zou ik wel enkele namen kunnen noemen van mensen die uit eerlijke overtuiging het beste te doen, voortdurend de verkeerde beslissingen nemen. De meeste staatslieden menen het heus niet zo kwaad. Maar hetgeen zij steeds weer doen, is van zichzelf een totaal valse figuur projecteren en vervolgens hun werkelijkheidsbesef daarmee zo goed mogelijk in overeenstemming brengen. Hun denken wordt niet de eerste plaats bepaald door een innerlijk zichzelf kennen, maar door reeksen van uiterlijk houdbare theorieën waarmee zij zich trachten te rechtvaardigen, zelfs wanneer de feiten lijnrecht tegen alle berekeningen en verwachtingen ingaan.
O, de meeste mensen zijn ongeveer zo. Maar wij moeten ons daarmee nu eens niet bezighouden, evenmin met alles wat er een volgend jaar mogelijk kan gaan gebeuren. Laat staan dat wij ons bezighouden met de stellingen, die verklaren dat het einde van de wereld nu werkelijk nabij is, verkondigd door mensen die niet meer weten wat zij met zichzelf of de wereld moeten beginnen.
De belangrijke vraag luidt: kun jij in je eigen innerlijk dermate dicht bij je werkelijkheid komen en zo de bron van eigen bestaan aanboren. Kun je die kosmische bron, die ook jou beroert, door je uit laten werken tot je ook in je stoffelijke wereld in staat bent uiting te geven aan hetgeen je werkelijk bent? Zo zou je een groot deel van alle schijn en illusie kunnen wegpoetsen, die jou in je wereld verblinden, maar die ook anderen blind maken voor de feiten en hetgeen zij werkelijk en innerlijk zijn.
Er zijn vreemde dingen op aarde. Wat te denken van mensen die beweren dat je eerst, wanneer alle denken is uitgeschakeld en het ik het eindeloze niets beleeft, een mens werkelijk gelukkig kan zijn? Dit terwijl het juist het denken is waardoor het bereiken van die toestand mogelijk zou worden en bovendien eenieder zal moeten toegeven dat het vermogen tot denken de basis is van alle menselijke bereiking en bewustwording.
Mij komt het paradoxaal voor dat iemand kan stellen dat de werkelijke bereiking eerst gevonden kan worden door op te houden met denken. Een ander punt is natuurlijk dat ook zonder dergelijke leringen heel wat mensen onmiddellijk ophouden met denken, zodra zij menen iets voor niets te kunnen bereiken of winnen.
Aan de andere kant is – zover ik het kan overzien – eenheid, de werkelijke basis van het bestaan. Je kunt niet één enkele mens losmaken van de mensheid, niet één planeet geheel los maken van alle gebeuren in een zonnestelsel, niet één enkele zon geheel los maken van alle gebeuren in een melkwegstelsel. Alles is in wezen een eenheid en zelfs alle verschijnselen zijn onderling verbonden. Dat is wel het eerste wat je dient te begrijpen. Je kunt jezelf niet verheffen boven een ander of vernederen tot je minder bent dan een ander. Je kunt alleen maar denken dat het zo is, zonder de feiten daardoor ook maar iets te veranderen.
Wanneer je echter eenmaal zo ver komt, dat je die verbondenheid niet meer ontkent en alle beredeneringen omtrent eigen persoon en verdienste eens terzijde stelt, om zo het skelet over te houden van onbegrepen waarheden, die je gehele bestaan feitelijk beheersen, kom je mogelijk toch iets verder. Je bereikt dan een punt waarop het deel van de kracht die in je bestaat meer betekenis voor je krijgt, dat die kracht ook meer bewust waar kan maken dan de kracht in onbewusten. Op dit punt begint je werkelijke relatie met het geheel van de kosmos voor jou een steeds grotere rol te spelen en komt in de plaats voor de toch wel zeer kunstmatige relatie die mensen plegen op te bouwen met zgn. goden, medemensen, hun wereld en bezittingen.
Wij kunnen veel doen, werkelijk heel veel. Maar dan moeten wij eerst leren afstand te nemen van de uiterlijkheden. Roepen om vrede is mooi. Maar het heeft geen resultaten wanneer de mensen in zich geen vrede kennen. Wanneer een manifestatie voor de vrede, een uiting is van de, in de deelnemers, heersende onvrede en angst. Dan bevordert zij in feite meer de verdeeldheid en de verwezenlijking van hetgeen zij probeert te bestrijden, dan dat zij ook maar iets goeds van meer blijvende betekenis tot stand brengt.
Wanneer u bezig bent God voortdurend op uw knieën te bidden, desnoods uzelf geselende als een flagellant, kunt u daarmee niets bereiken. U kunt alleen iets bereiken wanneer uw innerlijke werkelijkheid eindelijk bereid is, het innerlijke licht te aanvaarden en te beleven, niet als iets wat ver weg is, maar als deel van eigen wezen en bestaan. Je kunt alleen iets bereiken wanneer je beseft dat het werkelijke bestaan niet iets is wat door autoriteiten op grote afstand bestuurd dient te worden, maar iets wat vanuit jezelf voortkomt, iets waarvoor je in de eerste plaats ook zelf aansprakelijk bent, omdat je alle kracht en waarheidsbesef in je verborgen meedraagt.
Nu ja, misschien denkt u er eens over na. Ik weet heus wel dat er vanuit een menselijk standpunt vele belangrijker dingen te vertellen zijn deze dagen, ik zou u bv. kunnen vertellen hoe verschillende grote meesters zich op het ogenblik weer naar de aarde richten en een geheel nieuw werk zijn begonnen, wat waar is.
Maar wanneer ik spreek over meesters, denkt u aan iets wat ver weg is, niet aan iets waaraan ook u innerlijk deel hebt, een beeld van een harmonie die ook de snaren van je diepste wezen in beroering brengt. Men denkt er eerder aan als wezens op wier ingrijpen men hoopt, als lichtende machten die wel even de machteloosheid van eigen wezen zullen komen compenseren.
En dergelijke dingen hebben maar weinig betekenis wanneer je terug probeert te gaan naar de kern van het bestaan, naar de lichtkracht en het omvattende kennen dat in u bestaat. Ik ben zo brutaal dat ik aanneem dat dit alles op het ogenblik het meest actuele en het meest belangrijke is, waarmee ik u zou kunnen confronteren. Ik weet heel goed dat er onder u zijn die op sommige ogenblikken denken: ik kan niet meer. Dat komt omdat hetgeen zij nastreven en doen niet in overeenstemming is met hun werkelijke wezen.
Treft dit op u toe, probeer dan eens de eigen innerlijke werkelijkheid te doorgronden, te weten wat u bent, kunt, moet doen en grijp vooral daarbij niet terug op wensdromen als “was ik nog maar jong” of “was ik maar rijk en machtig dan…” Want dan komt u toch weer op negatief inwerkende drogredenen uit.
Wanneer je je eerlijk afvraagt wat je doel, je kracht en streven is geweest in deze wereld van u, zo ben ik er zeker van dat allen, die eerlijk zijn, uiteindelijk zullen moeten toegeven dat het er hen steeds weer en voornamelijk om te doen was, erkend te worden, betekenis te hebben in de ogen van anderen.
Beseft u dit en overziet u uw ervaringen, dan zult u naar ik meen meteen beter beseffen waarom werkelijk belangrijke zaken alleen bereikt kunnen worden door een beroep op uw innerlijke kracht, door een gebruiken van het innerlijke licht. Dan immers valt je grootste probleem weg. Je beseft dan deel te zijn van de kosmos en in die kosmos heb je betekenis. Zonder die kosmos echter is de betekenis die je nastreeft, alleen maar een spel vol gedeelde illusies, zelfbedrog en mislukkingen. Dan blijft alleen maya, de begoocheling. Zoals een vriend van mij eens opmerkte: maya mag een goed zeepmerk zijn, maar voor de mens is het een slechte toestand. Maar mogelijk weet u nu dat u zelf de sleutel in handen hebt. Niet de sleutel tot een betere wereld zonder meer volgens uw huidig denken, u draagt wel degelijk de sleutel in u, waardoor u en ook de wereld terug kan zakken uit de vele opgeklopte wolken van illusie en wat meer de feiten en de werkelijkheid onder ogen kunt gaan zien.
Nogmaals: de werkelijkheid van het bestaan is in u verborgen. Wanneer u in staat bent dit te beseffen, kunt u al veel, veel meer in ieder geval dan u nu veronderstelt en hebt u ook veel meer mogelijkheden dan u zich nu kunt indenken. Want uiterlijkheden als fraaiheid, lelijkheid, domheid, wijsheid of vlugheid doen dan niet meer ter zake, het gaat alleen nog om uw wezenlijke band met het geheel en het licht dat in u aanwezig is en door u waarmaakt in alle werelden waarin u meent te vertoeven.
De meesten van u zitten zich nu af te vragen of dat alles nu wel werkelijk zo is. In de hoop u enig bewijs te leveren, hebben wij zo-even een kleine proef gedaan. Laat ons er dan nog eens een nemen.
Vraag u eens af of u een bepaald doel kent, iets waar naar uw beseffen een tekort aan kracht bestaat en waar u dan die juiste en ware lichtende kracht aan toe zou willen voegen. Stel u desnoods voor dat u als een soort Jupiter Tonans een bliksemschicht kunt slingeren en vraag u af, wat u als doel daarvoor zou kiezen. Indien u zonder daardoor iets te vernietigen, een straal van licht of kracht in de wereld zou kunnen richten, het geeft niet waar, welk doel zou u dan kiezen?
Denk erom: u kunt niet de wereld eenvoudig veranderen in de zin waarin u dit wenst, maar u kunt wel vele illusies vervangen door een beter besef van waarheid. Wat kiest u? Denk er maar over na, ik praat wel even wat door tot u klaar bent. O, ik begrijp het. U denkt dat u alleen niet sterk genoeg bent om een dergelijke kracht werkzaam uit te zenden. Ik kan het mij wel voorstellen. Want de mens wordt steeds weer voorgehouden dat hij alleen en als eenling niets of niet veel betekent.
Maar waarom zouden wij dan niet tezamen een kracht opbouwen? Wij gaan het licht dat in ons allen is, samen laten vloeien tot het één licht is. Dan is er zeker wel genoeg. Wanneer u precies doet wat ik u zeg en daarbij even kritiekloos meewerkt, zal er een kracht ontstaan. Hoe groot die precies zal zijn is afhankelijk van allerhande omstandigheden, maar zij zal er zijn en meer werking kunnen bezitten dan u alleen misschien nu meent te kunnen bereiken.
Wanneer ik u dan zeg, die kracht op het door u gekozen doel te richten, zullen alle met u harmonische waarden uit het geheel u daarvoor ter beschikking staan. En nogmaals, dat is gemeenlijk veel meer dan u zelf ooit zou kunnen opbrengen onder de huidige omstandigheden. Wij zullen dit heel eenvoudig doen. Maar als ik u een raad mag geven: kies een doel waarbij u enig overzicht geniet, zodat u eventuele werkingen ook kunt controleren. Want het gaat er in de eerste plaats om u ervan te overtuigen dat die innerlijke wereld, waarvan ik u sprak, een realiteit is die zelfs op uw dagelijks gekende wereld werken kan en invloed heeft.
Hebt u goed nagedacht over uw doel? Vooruit dan. Maak uzelf dan weer leeg van alle dagelijkse beslommeringen, en refereer aan dat beeld van uzelf wat u in uzelf draagt. Vraag je niet af of het een leugen is of de waarheid, maar wees eerlijk en vorm je een zo waar mogelijk beeld van jezelf. We gaan nu verder als bij de eerste proef. Wij weten immers, dat er in ons een vonk van licht sluimert. Wij richten nu het geheel van onze aandacht op dit licht. Er is niets anders meer dan die lichtende stip in de schijnbare duisternis; die stip komt a.h.w. op ons toe, duisternis omringt ons, maar het licht blijft, het wordt groter, komt langzaam a.h.w. op u toe, het omgeeft u. Het is, of u dit licht drinkt, of het u reeds nu geheel doordrongen heeft.
U bent een wezen van licht. Besef uzelf als wezen van licht. Maar dit licht behoort niet u alleen. Het is deel van allen. Uit allen straalt het licht. Wij laten het samenvloeien tot wij allen door een zee van licht omgeven zijn. Voor één ogenblik vragen wij ons niet meer af wat van mij is en wat deel is van een ander. Er is licht, ons allen omringt een licht. Het straalt nu uit ons allen en vormt één geheel, één kracht. Dit circuleert nu tussen u allen. U voelt dit aan. Het is of wij een tornado van magnesiumwit licht tot stand hebben gebracht… Het licht is in ons, rond ons, overal. Het schijnt zich met grote snelheid te bewegen en gelijktijdig schijnt het toch weer stil te staan, wij voelen dat het in ons wezen werkt.
Nu denken wij weer aan ons gekozen doel. Wij willen nu deze kracht uitzenden naar het doel waarover wij hebben nagedacht. Wij stellen voor dat alle kracht die hier aanwezig is nu naar dit doel wordt geleid: één verblindende lichtflits, fel, sterk, de anderen innerlijk vervullende met licht, die anderen innerlijk en zelfs uiterlijk opladende met deze energie. Stel u dit nog even langer voor, Zeg tot uzelf: dit wil ik. In de naam van de kracht waaruit ik ben voortgekomen, doe ik dit……
En keer nu maar weer terug tot uw alledaagse werkelijkheid. Luister nog even naar wat ik nog te vertellen heb. Veel is het niet meer, dus maak u geen zorgen.
U kunt nu natuurlijk bij uzelf zeggen, dat het wel een aardige show was. In zekere zin is dit waar. U kunt ook stellen, dat gewerkt werd met suggestie, Dat is zeker waar. Maar wanneer er nu controleerbaar iets gebeurt, als gevolg van dit werk waaraan u deel hebt genomen of waar u zo aarzelend aan de rand hebt gestaan van: “zou het wel, zou het niet”, dan hebben wij bewezen dat er iets werkzaam was. Dat wil niet zeggen, dat u alles wat ik heb gezegd als een volle en volledige waarheid behoeft te aanvaarden. Want achter hetgeen wij en vooral ik nu hebben, schuilt heel wat, waarvoor ik u geen menselijk redelijke, laat staan korte , verklaring geven kan.
Het belangrijke is, dat wij dan toch iets hebben gedaan, iets hebben veranderd, iets tot stand hebben gebracht. En dan kunt u dit zelf ook wel doen. Het gaat er niet om, of alle verklaringen juist en volledig waren, het gaat erom of u iets kunt bereiken.
Ik heb u duidelijke voorbeelden gegeven van de wijze waarop men te werk kan gaan. En indien ik mij niet vergis, wordt dit alles nog gestencild ook, zodat u het desnoods vele malen na kunt lezen tot u de procedure goed te pakken hebt.
Als het waar is, wanneer er misschien geen groot wonder is gebeurd, maar dan toch een heel klein wondertje, zou het de moeite waard zijn de zaak te vervolgen. Dan zou u iets dergelijks een volgende maal misschien ook weer kunnen doen. Steeds weer. Mogelijk vindt u het te klein, te onbelangrijk. Maar vergeet dan niet dat vele zandkorrels uiteindelijk het strand vormen dat de oceaan omgeeft. Vele schijnbaar onbelangrijk kleine krachten vormen te samen toch een kracht, een enorme mogelijkheid. De krachten zullen elkander versterken omdat u uitgaat van een waarheid die in u leeft, een gevoelen dat de kern van uw wezen omvat. Want bij dit alles zult u altijd uitgaan van de kosmische kracht en het licht dat in u leeft. Licht dat overal is en dus goed en harmonisch zal zijn met alle krachten, Het zal altijd harmonisch zijn, geen chaos wekken. Wanneer dit voor u werkt, u daarmee leert werken, hebt u dan niet tevens een geestelijke weg gevonden die belangrijker voor u en de wereld kan zijn dan al het andere?
Zelfs wanneer u meent dat er maar een heel klein kansje is dat u iets bereikt, desnoods 1 op 100.000, moet u dit nemen. Je zou mogelijk een enkele mens iets gelukkiger, harmonischer, gezonder kunnen maken. En wat kost het u nu? Alleen een beetje van uw tijd. Enige concentratie. En ongeacht de kansen – die ik veel hoger aansla dan 1 op 100.000 – is het in ieder geval lonender en voordeliger vanuit een geestelijk standpunt dan zo nu en dan eens iets winnen in de staatsloterij. Nogmaals: waarom zou u het niet proberen, niet doen? Want de meest wonderlijke paradox die er voor mij op aarde bestaat is gelegen in het feit dat zovele mensen hun God zonder ophouden om vrede smeken, terwijl zij vergeten, dat zij die vanuit zich voort zouden kunnen brengen. Overal roepen de mensen autoriteiten aan om datgene tot stand te brengen wat zij met eigen vermogens zouden kunnen waarmaken en wat ook zonder overheidsingrijpen binnen hun bereik ligt. Overal spreken mensen over onmogelijkheden en noemen zij zaken niet haalbaar, alleen maar omdat zij bang zijn, zelf de verantwoording te dragen en te werken vanuit de waarheid die in hen leeft. Laat ons een dergelijk paradoxaal gedrag dan in ieder geval vermijden en trachten eindelijk eens terug te keren uit al die theorieën en fantasiewereldjes tot de werkelijkheid van hetgeen wij zijn: deel van de kosmos, zo deelhebbende aan de totaliteit. Een deelzijn dat onze enige blijvende en tijdloze waarde betekent.
Wanneer steeds meer mensen zo leren werken kan ook uw wereld veranderen. Dan kun je bemerken hoe je bewustzijn groeit tot het zich uiteindelijk uitbreidt over vele werelden en sferen. Dan kan men eindelijke de kluisters doorbreken van hopeloosheid, gelatenheid, eenzaamheid, machteloosheid die mensen op aarde zo vaak een leven lang bijna gevangen houden. Dan vindt je eindelijk een sleutel tot de kracht die je nodig hebt om anderen te helpen en jezelf eveneens. Want je kunt nooit een ander helpen zonder jezelf te helpen, of je het nu beseft of niet. Je kunt nooit waarlijk jezelf helpen zonder ook anderen te helpen. Maar wanneer je een ander benadeelt om zo jezelf te helpen, zal blijken dat je uiteindelijk vooral jezelf benadeeld hebt. Wanneer u dit alles begrepen hebt, hebt u tevens een oplossing gevonden die in vele verschillende kringen op uw wereld op het ogenblik de mensen wordt aangeboden, hebt u een sleutel voor kracht verworven, waarvan de lering, eveneens in deze dagen, overal waar dit maar doenlijk is verbreid wordt.
Weer eens en nog eens zullen wij uit de geest en vele andere wezens van niet stoffelijke aard zich daartoe inspannen, alles in de hoop dat de mens zich uiteindelijk van eigen ik bewust zal worden in waarheid en zal leren vanuit dit ware innerlijk zich ook een wereld te scheppen waarin hij zich waarlijk zal kunnen ontplooien, waarin hij waarlijk mens kan zijn en meer: een wereld waarin hij steeds meer bewust deel kan zijn van een geheel dat alle voorstelbare en onvoorstelbare banden en mogelijkheden te samen omvat.
Dat was dan voor vandaag mijn onderwerp. Ik voel hoe er nogal wat aanwezigen wat lamgeslagen bijzitten, terwijl anderen mompelen: ja maar… Wanneer u “maren” hebt of andere opmerkingen, kunt u uw gang gaan.
Vraag niet verstaanbaar.
Kwaad kan het niet. Maar wanneer u de innerlijke verbondenheden beseft, behoeft u in feite geen krachten meer “te zenden”. Je beseft dan alleen nog de totale kracht, die ook daar werkzaam is. Dat zou volgens mij de meest ideale, maar voorlopig nog niet te verwachten toestand zijn. Maar nogmaals: zover is het nog niet. Vandaar de beginnersprocedure die ik geprobeerd heb u vandaag uit te leggen. Wat voldoende zou moeten zijn.
De anderen doen er het zwijgen aan toe. Ik weet niet of ik redelijk daarvoor dankbaar zou moeten zijn, maar iets in mijn innerlijk maakt die dank toch tot waarheid voor mij.
Ik hoop dat ik op deze avond iets van hetgeen er in mij leeft, iets van de waarheid die ik in mijzelf besef, heb kunnen delen met u. Is dit niet het geval, dan spijt mij dit. Er zal ergens toch ook voor u een weg bestaan, waardoor u uiteindelijk u beroepen zult op het innerlijke licht en tot de innerlijke waarheid zult terugkeren. Is het niet in deze wereld, dan toch in een andere. En hebt u hier een basis gevonden voor een verder werken, zo kan ik u alleen maar vragen: Werk a.u.b. met ons mee. Help ons in steeds meer mensen iets te doen ontstaan van innerlijke vrede, van harmonie. Want je kunt de wereld niet veranderen, zolang de mensen zo onevenwichtig blijven als de meesten nu zijn.
Wij vanuit de geest doen ons best. Wij hopen dat u, vanuit uw eigen mogelijkheden en standpunten, ons zult helpen. Hoe u dit onder meer goed kunt doen, heb ik u vanavond verteld. Daarmee ben ik aan het einde van mijn bijdrage gekomen. Mij rest alleen nog u te danken voor uw aandacht en voor de intense medewerking die meerderen onder u mij tijdens de experimenten hebben gegeven.